Πώς ο Ιγνάτιος Καραθοδωρής έχασε τα πάντα

ΠΏΣ Ο ΙΓΝΆΤΙΟΣ ΚΑΡΑΘΟΔΩΡΉΣ ΈΧΑΣΕ ΤΑ ΠΆΝΤΑ 27 να επενδύσω μου έφερνε ζάλη κι απελπισία. Δεν γινόταν να αναλάβει κάποιος άλλος τον έλεγχο και την ευθύνη της ζωής μου; Ιδανικά, κάποιος με έφεση στις σωστές κι ανώ­ δυνες αποφάσεις. Εγώ ήθελα μόνο να φύγω και να δω τον εαυτό μου με άλλα μάτια, με την ελπίδα να με δει και κανένας άλλος λίγο διαφορετικά. Η ζωή μου ήταν ένα πορσελάνινο κέλυφος κι εγώ κατοικούσα μέσα του περι­ μένοντας με το σφυράκι μου στο χέρι να το σπάσω, για να βγω επιτέλους έξω. Ήμουν έτοιμος να ενηλικιωθώ και για να γίνει αυτό, έπρεπε οπωσδήποτε να αλλάξω πόλη. Έτσι δήλωσα κι εγώ το τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης στην Αθήνα, για να είμαστε μαζί με την Κορ­ νηλία και να ξεκινήσουμε μια νέα, συναρπαστική ζωή που δεν θα θύμιζε καθόλου την ανώφελη βαρεμάρα της Κομο­ τηνής. Δυστυχώς, η Κορνηλία δεν φάνηκε να χαίρεται με την επιλογή μου. Όταν της φανέρωσα τη σχολή που δήλωσα πρώτη στο μηχανογραφικό, χαμογέλασε κάπως βεβιασμέ­ να, με τον τρόπο που χαμογελάει κανείς όταν διχάζεται μεταξύ λύπης κι αναγκαστικής ευγένειας, και μου είπε «Α. Ωραία!». Τη ρώτησα τι έχει και δεν χαίρεται, κι αυτή μου απάντησε «Τίποτα, τίποτα, απλώς θα ζοριστώ πολύ με τη μετακόμιση κι έχω αρχίσει να αγχώνομαι από τώρα». Επέ­ λεξα να την πιστέψω.