Πώς ο Ιγνάτιος Καραθοδωρής έχασε τα πάντα

24 ΑΡΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗΣ μι με τη διεθνή κοινότητα να κραυγάζει το όνομά της. Ίσως και τα δύο. «ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΝΗΛΙΑ!» της φώναζα μερικές φορές κι αυτή γελούσε χωρίς να ξέρει τι εννοώ. Ούτε εγώ ήξερα. Εγώ, πάλι, δεν είχα ιδέα τι ήθελα να κάνω. Ιδανικά, θα ήθελα να μην κάνω τίποτα. Ήθελα απλώς να φύγω από την Κομοτηνή και να πάω σε ένα σπίτι όπου θα μπορούσα να βάζω και να βγάζω τα παπούτσια μου όποτε θέλω, να κάθομαι στον καναπέ όπως θέλω και να αφήνω το ερκο­ ντίσιον αναμμένο για όσο θέλω. Επίσης, ήθελα να κυκλο­ φορήσω σε έναν κόσμο όπου δεν θα ήμουν γνωστός ως ο γιος του Γλυκούλη. Στο σχολείο, για χρόνια δεν με φώνα­ ζαν Ιγνάτιο, αλλά Γλυκούλη. Και όχι επειδή με έβρισκαν γλυκό. Η χρονιά των πανελληνίων ήταν δύσκολη και μοναχι­ κή. Αντί να έχω εγώ νεύρα, είχε ο πατέρας μου. Η μητέρα μου τα απέδιδε κρυφά στην «κρίση ηλικίας». Λέω κρυφά, γιατί ποτέ δεν του το είπε ευθέως. Απλώς περίμενε να τελειώσει η εκάστοτε έκρηξή του κι έπειτα μου έλεγε «Μην ανησυχείς, απλώς συνειδητοποιεί ότι μεγαλώνει, αυτό εί­ ναι όλο». Μετά έφευγε για να σφουγγαρίσει. Πολλές φορές σκέφτηκα ότι οι επιχειρήσεις καθαριότητας της μαμάς μου ήταν στην πραγματικότητα επιχειρήσεις ξεπλύματος. Πέραν της κρίσης ηλικίας πάντως, τα νεύρα του Θανά­ ση οφείλονταν σε μεγάλο βαθμό και στον ανταγωνισμό του Γλυκούλη στη Θεσσαλονίκη. Συγκεκριμένα, επί της