Πώς ο Ιγνάτιος Καραθοδωρής έχασε τα πάντα

22 ΑΡΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗΣ κόνι μου και το κρώξιμό τους ήταν μια ακόμα υπενθύμιση της καταδίκης μου. Για να μη μιλήσω για τις τεράστιες μοβ κουτσουλιές τους. Με την Κορνηλία πηγαίναμε κάποτε για μπάνιο στο Φανάρι με το ΚΤΕΛ. Εκεί, πάντα μας κοιτούσαν με μισό μάτι για τα όχι πολύ μοντέρνα μαγιό μας και για τη γενι­ κότερη αίσθηση Κομοτηναίων που μάλλον αποπνέαμε, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους λουόμενους που ήταν κυρίως πλούσιοι φοιτητές από την Αθήνα. Στην Κομοτηνή και στα πέριξ επικρατούσε σε πολλές περιπτώσεις ένα περίεργο είδος ρατσισμού, τουλάχιστον έτσι μου το είχε θέσει η Κορ­ νηλία και δεν είχε και άδικο. Η εντοπιότητα προκαλούσε στους ντόπιους αποστροφή. Να φανταστείτε ότι υπήρχε ένας τύπος που η δουλειά του ήταν να φέρνει και να στή­ νει ξαπλώστρες για κάθε επισκέπτη της οργανωμένης πλαζ, κι όταν πηγαίναμε εμείς, έπρεπε να του το ζητήσου­ με πέντε φορές. Μια φορά μας έφερε ξαπλώστρες μετά από μία ώρα και στο μεταξύ αναγκαστήκαμε να στρώσου­ με τις πετσέτες μας κάτω. Ήταν πολύ ντροπιαστικό. Μια άλλη φορά, δεν πρόσεξε καν την παρουσία μας, ούτε αυ­ τός ούτε κάποιος από το μπαρ. Τελικά, κάτσαμε, κάναμε μπάνιο, λιαστήκαμε και φύγαμε χωρίς να πληρώσουμε. Όχι επειδή δεν θέλαμε να πληρώσουμε, αλλά επειδή ήμα­ σταν τόσο αμελητέοι που κανείς δεν θεώρησε ότι οφείλα­ με αντίτιμο. Δεν με στεναχώρησε και πολύ αυτή η εξέλιξη, για να είμαι ειλικρινής. Η Κορνηλία όμως τα έπαιρνε κα