Πώς ο Ιγνάτιος Καραθοδωρής έχασε τα πάντα

ΠΏΣ Ο ΙΓΝΆΤΙΟΣ ΚΑΡΑΘΟΔΩΡΉΣ ΈΧΑΣΕ ΤΑ ΠΆΝΤΑ 21 αγαπούσε πολύ τους θεόρατους σοκολατένιους πυραύλους και κάπου κάπου έτρωγε κατά λάθος και κομμάτια από το χάρτινο περιτύλιγμα. Η φωνή του μουεζίνη, πολλαπλασια­ σμένη από τα μεταλλικά μεγάφωνα, μας τρυπούσε τα αυ­ τιά και έμενε μαζί μας για ώρα, σαν σάουντρακ ονειροπό­ λησης. Αυτό το κάναμε το καλοκαίρι. Τα καλοκαίρια ήταν εφιαλτικά στην Κομοτηνή και δεν υπερβάλλω καθόλου. Η ζέστη και η υγρασία έκαναν την ατμόσφαιρα αποπνικτική. Αν έκανες να κλείσεις το ερκο­ ντίσιον, έπαιρνε δύο λεπτά για να γίνεις μούσκεμα στον ιδρώτα και να πιστέψεις ότι κάποιος άνοιξε την πύλη της κόλασης κάπου μέσα στο σπίτι. Εννοείται πως η μητέρα μου δεν με άφηνε να έχω τον κλιματισμό σε λειτουργία όσο ήθελα, γιατί ανησυχούσε για τον λογαριασμό του ρεύ­ ματος. Μερικές φορές, προσπαθούσε να καμουφλάρει τη φοβία της για τα λεφτά, επικαλούμενη τη «σπατάλη ενέρ­ γειας» και το «οικολογικό μας αποτύπωμα», αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι ήξερε για ποιο πράγμα μιλούσε. Θυμάμαι ότι κάποιες ελεεινές μέρες ενός καλοκαιριού πριν από χρόνια, όταν ο καύσωνας βρισκόταν στην κορύφωσή του, κοιμό­ μουν μόνο τρεις με τέσσερις ώρες. Κατέβαζα τα παντζούρια του υπνοδωματίου μου για να μην μπαίνει μέσα ο ήλιος, αλλά έτσι έλιωνα από τη ζέστη γιατί δεν έμπαινε αέρας. Ανέβαζα τα παντζούρια και τότε ο ήλιος έμπαινε στα μάτια μου και με ξυπνούσε. Το ίδιο καλοκαίρι, μερικά κοράκια είχαν αποφασίσει για ένα διάστημα να αράξουν στο μπαλ