Πώς ο Ιγνάτιος Καραθοδωρής έχασε τα πάντα

20 ΑΡΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗΣ ρίζοντας την παράλληλη δραστηριότητά του, και αν ο οδη­ γός του έκρινε ότι το άξιζες, είχες την ευκαιρία να αποκο­ μίσεις, εκτός από τη μεταφορική υπηρεσία, και μερικές χρήσιμες πληροφορίες σχετικά με το μέλλον σου. Με την Κορνηλία είχαμε αυτή την τύχη μόνο δύο φορές και ήμα­ σταν απερίγραπτα περήφανοι και για τις δύο. Ο κύριος οδηγός, ένας καθ’ όλα συνηθισμένος τύπος που αν τον έβλεπες έξω σίγουρα δεν θα μάντευες το χάρισμά του, μας είπε κυρίως αινιγματικά πράγματα: σε εμένα, ότι η υπερ­ βολή θα είναι κάποιες φορές ο μόνος δρόμος που θα βλέ­ πω, αλλά όχι ο μόνος που θα υπάρχει. Στην Κορνηλία, ότι οι στόχοι κάνουν τους ανθρώπους αλλά και οι άνθρωποι τους στόχους. Δεν δίστασε όμως να απαντήσει και σε συ­ γκεκριμένες ερωτήσεις: όχι, δεν θα πεθαίναμε παρθένοι ούτε εγώ ούτε η Κορνηλία. Προβλέπω ότι θα αναρωτηθείτε, γι’ αυτό θα το θίξω από τώρα. Δεν είδα ποτέ ερωτικά την Κορνηλία. Δεν ξέρω για­ τί. Μάλλον επειδή μου θύμιζε πολύ τον εαυτό μου. Την ένιωθα πάντα σαν κάτι που με επιβεβαιώνει και όχι σαν κάτι που με συμπληρώνει. Και η Κορνηλία, λοιπόν, έβρι­ σκε αφόρητη την Κομοτηνή και ονειρευόταν να φύγει. Ονειρευόμασταν μαζί. Μερικές φορές, καθόμασταν στο μπαλκόνι της με τα πόδια περασμένα ανάμεσα στα κάγκε­ λα, αφημένα στον αέρα να κρέμονται, και συζητούσαμε όλα όσα θα κάναμε όταν φεύγαμε αποκεί, τρώγοντας πα­ γωτό και χαζεύοντας τον μιναρέ απέναντι. Η Κορνηλία