Πώς ο Ιγνάτιος Καραθοδωρής έχασε τα πάντα

18 ΑΡΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗΣ μοτηνή μού άρεσε που όλα ήταν κοντά μεταξύ τους και η ζωή ήταν αυτό που συνέβαινε δίπλα σου. Αλλά δεν έχω κι αυταπάτες. Υπάρχουν πολύ πιο όμορφα και ενδιαφέροντα μέρη για να ζήσει κανείς. Οι χειμώνες ήταν αρκετά δύσκολοι, με βροχές, χιόνια, πάγο, κρύο και υγρασία. Κουβαλάω ακόμη στο μυαλό μου την εικόνα ενός κουβά που είχε ξεχάσει μια αρχαία χειμω­ νιάτικη μέρα η μαμά μου στο μπαλκόνι, με νερό για σφουγγάρισμα. Το νερό είχε παγώσει με τη σφουγγαρί­ στρα μέσα, σαν λίμνη στην Ισλανδία που εγκλώβισε κατά λάθος ένα μυθικό πλάσμα. Έξω είχε μείον δεκατρείς βαθ­ μούς Κελσίου. Τρελό! Μια άλλη φορά στο λύκειο, γράφα­ με διαγώνισμα στα Θρησκευτικά και αναγκαστήκαμε να διακόψουμε γιατί δεν μπορούσαμε να κουνήσουμε τα δά­ χτυλά μας. Είχαν παγώσει κι αυτά! Τραγική ειρωνεία: γρά­ φαμε για την καιόμενη βάτο. Όλο αυτό μου δημιουργούσε μια αίσθηση κλεισούρας. Σε συνδυασμό με το ότι η Κομοτηνή είναι κλειστή έτσι κι αλλιώς, σαν γούβα μες στη γη, χωρίς θάλασσα. Ήθελα να φύγω, ένιωθα παγιδευμένος. Από πολύ μικρός αισθανό­ μουν ότι η Κομοτηνή με ήθελε μικρό κι ότι όσο παρέμενα σ’ αυτή, δεν επρόκειτο να αλλάξω μέγεθος. Με τη φίλη μου την Κορνηλία, η οποία για κάποιον λόγο ήταν η μο­ ναδική μου πραγματική φίλη, δεν μπορούσαμε να πάμε πουθενά. Η μητέρα μου δεν την πολυήθελε σπίτι –η Λίτσα το αρνείται βέβαια πως δεν την ήθελε–, κι έτσι απέφευγα