Πώς ο Ιγνάτιος Καραθοδωρής έχασε τα πάντα

ΠΏΣ Ο ΙΓΝΆΤΙΟΣ ΚΑΡΑΘΟΔΩΡΉΣ ΈΧΑΣΕ ΤΑ ΠΆΝΤΑ 15 κλοφορούμε με παπούτσια, έπρεπε οπωσδήποτε να τα βγάλουμε μπαίνοντας και να τα τοποθετήσουμε στην ειδι­ κή παπουτσοθήκη εισόδου. Αυτό ήταν ιδιαιτέρως άβολο, γιατί μερικές φορές μπορεί να είχες ξεχάσει κάτι μες στο σπίτι ενώ ήσουν έτοιμος να φύγεις από αυτό, κι έτσι έπρε­ πε να ξαναβγάλεις τα παπούτσια σου, να τα ξαναβάλεις στην παπουτσοθήκη και ούτω καθεξής. Επίσης, προκα­ λούσε αμηχανία σε τυχόν επισκέπτες. Δεν αισθάνονται όμορφα όλοι οι άνθρωποι όταν τους ζητάς με το καλημέρα να βγάλουν τα παπούτσια τους για να μπουν στο σπίτι σου. Κάποιοι μπορεί να έχουν τρύπιες κάλτσες, για παράδειγμα. Μια άλλη παραξενιά της μητέρας μου ήταν η αντιπά­ θειά της για τις τρίχες. Τρελή αντιπάθεια. Χρησιμοποιώ παρατατικό, όχι επειδή η παραξενιά έχει παύσει, αλλά επειδή αναφέρομαι στο παρελθόν. Ελπίζω να μη σας ενο­ χλεί. Εντάσσεται κι αυτή η παραξενιά στο πλαίσιο του πάθους της μητέρας μου για την τάξη και την καθαριότη­ τα, αλλά νομίζω ότι της αξίζει μια ειδική μνεία, γιατί είχε πραγματικά κάτι ξεχωριστά ξεχωριστό. «Ξεχωριστά Ξεχω­ ριστός» ήταν το σλόγκαν του Γλυκούλη μια περίοδο. Άσχε­ το, αλλά αφού μου ήρθε, έπρεπε να το αναφέρω. Επανέρ­ χομαι στις τρίχες όμως. Αν λοιπόν η μητέρα μου τύχαινε να βρει τρίχες δικές μου ή του πατέρα μου στην τουαλέτα ή στο σιφόνι της μπανιέρας, πάθαινε νευρικό κλονισμό κι έσπευδε να τις εξαφανίσει σαν να επρόκειτο για πανούκλα. Απολύμαινε το αντίστοιχο σημείο, κι έπειτα μας έκανε ένα