Πώς ο Ιγνάτιος Καραθοδωρής έχασε τα πάντα

14 ΑΡΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗΣ ψωνννάααρα...» κι αφήναμε τα αποσιωπητικά να πουν όλα τα υπόλοιπα. Μετά, αισθανόμασταν πολύ καλά με τον εαυ­ τό μας. Αλλά ας γυρίσουμε στα λεφτά. Τα πράγματά μου, λοι­ πόν, ήταν πάντα οικονομικά, τα τετράδιά μου δεν ήταν από εκείνα με το σκληρό εξώφυλλο κι από το σουπερμάρκετ ψωνίζαμε κυρίως τα προϊόντα με έκπτωση. Δεν ξοδεύαμε αν δεν υπήρχε σημαντικός λόγος, κι ό,τι παίρναμε δεν ήταν και για χόρταση. Το μενού της εβδομάδας ήταν συ­ γκεκριμένο, οι ποσότητες προκαθορισμένες και οι παρεκ­ κλίσεις δικαιολογούνταν μόνο σε περίπτωση ασθένειας. Η ασθένεια έπρεπε να είναι βαριά. Η μητέρα μου καθάριζε το σπίτι αυστηρά μόνη της και θεωρούσε τη διαδικασία κάτι σαν ιεροτελεστία. Δεν ήταν καλά αν δεν καθάριζε. Όλες οι φίλες της είχαν οικιακή βοηθό και μάλιστα την αποκαλούσαν «γυναίκα», όμως αυ­ τή το θεωρούσε γελοίο και δεν άκουγε κουβέντα πάνω σ’ αυτό. Είχε μανία με τη φασίνα, μια μανία πολύ προσωπική. Εγώ ανατριχιάζω και μόνο στο άκουσμα της λέξης. Τι πάει να πει «φασίνα»; Εντελώς γελοία λέξη. Η Λίτσα δεν είχε την ίδια γνώμη. Καθάριζε κυριολεκτικά όλη την ημέρα και επαναλάμβανε τη λέξη «φασίνα» πιο συχνά από οποιον­ δήποτε άνθρωπο γνώρισα ποτέ. Τρελό! Η ζωή της μαμάς μου χωρίς το άγχος της καθαριότητας ήταν ένα σύντομο διάλειμμα από την ίδια την καθαριότητα. Η Λίτσα ήταν σε μεγάλο βαθμό υστερική. Στο σπίτι απαγορευόταν να κυ