Πώς να μεγαλώσετε χωρίς αξιοπρέπεια

C L A R E P O O L E Y 16 «Αν σας έστειλαν από τον Δήμο, να τους πείτε ότι δεν είναι φθορά ξένης ιδιοκτησίας, είναι τέχνη. Άλλο που εκεί- νοι είναι ένα μάτσο ακαλλιέργητοι και δεν ξέρουν τη δια- φορά» είπε η γυναίκα, που η Πένι πίστευε πως ήταν η Ρούμπι. Είχε σχεδόν θαφτεί κάτω από ένα ογκώδες πολύ- χρωμο πλεκτό. Οι κρόταφοι της Πένι σφυροκοπούσαν όλο και πιο δυ- νατά. Ένιωθε τον πονοκέφαλο να πλησιάζει, συμπιέζοντας το κρανίο της. «Εγώ πάντως δεν ξαναπηγαίνω για ανάκριση» είπε μια άλλη ηλικιωμένη με μπλε ελεκτρίκ μαλλιά, που έκαναν το κεφάλι της να μοιάζει πάρα πολύ με φάρο περιπολικού. «Πόσες φορές πρέπει να σας πω ότι όλοι πέθαναν από φυ- σικά αίτια; Απλώς είμαι τρομερά άτυχη στο θέμα των συ- ζύγων». «Όχι τόσο άτυχη όσο εκείνοι» μουρμούρισε ο ηλικιωμέ- νος. «ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΤΕ ΝΑ ΟΜΟΛΟΓΕΙΤΕ;!» φώναξε η Πένι. Σήκωσε ψηλά τη φωτο- τυπημένη φωτογραφία και την κούνησε στον αέρα για να τη δουν όλοι. «ΑΥΤΟ είναι το άτομο που ψάχνω». Όλοι έμειναν σιωπηλοί. Σχεδόν σαν ένα σώμα, γύρισαν και κοίταξαν το κάθισμα πίσω ακριβώς από την οδηγό. Το άδειο κάθισμα. Έπειτα γύρισαν όλοι μαζί και κοίταξαν την ανοιχτή πόρτα και τον αυτοκινητόδρομο δίπλα τους. Η Πένι γύρισε κι αυτή. Τα αυτοκίνητα είχαν κόψει τα- χύτητα, πηγαίνοντας σχεδόν σημειωτόν, όπως συνήθιζαν να κάνουν οι οδηγοί όταν έβλεπαν περιπολικό στον δρόμο.