Πώς να μεγαλώσετε χωρίς αξιοπρέπεια

Π Ω Σ Ν Α Μ Ε Γ Α Λ Ω Σ Ε Τ Ε Χ Ω Ρ Ι Σ Α Ξ Ι Ο Π Ρ Ε Π Ε Ι Α 13 «Θεέ μου» είπε. «Υπέβαλε μήνυση; Το σκέφτηκα ότι μπορεί να το έκανε. Δεν άντεχα άλλο και ξέσπασα, κατα- λαβαίνετε. Μετά από είκοσι χρόνια που υπέμενα τα απα- ξιωτικά σχόλια και τις επικρίσεις του, ή –ακόμα χειρότερο– την παραμέληση και την παντελή αδιαφορία του, έκανα το μπαμ. Αν και παραδέχομαι ότι έφταιγα κι εγώ λίγο». «Δεν φταις εσύ, Λίντια» είπαν ταυτόχρονα αρκετοί επι- βάτες βαριεστημένα, σαν να επαναλαμβάναν για χιλιοστή φορά ένα μάντρα. Η οδηγός τους αγνόησε. Έβγαλε ένα χαρτομάντιλο από το μανίκι της και σκούπισε τον ιδρώτα που είχε αρχίσει να στάζει από το μέτωπό της. «Εκείνες οι φωτογραφίες ήταν η τελευταία σταγόνα – και ξεχείλισε το ποτήρι, θα έλεγε κανείς» είπε με τρεμάμενη φωνή. «Θαμε συλλάβετε; Τι θασκεφτούν άραγε τακορίτσια μου; Η μητέρα τους, μια εγκληματίας…» ΗΠένι κοίταξε τηφωτοτυπία της φωτογραφίας που κρα- τούσε και μετά πάλι την οδηγό, που είχε αρχίσει να κλαίει γοερά, με τα δάκρυά της να στάζουν πάνω στο κάλυμμα από δερματίνη του τιμονιού και να μουτζουρώνουν τα βαμ- μένα μάτια της. Αναρωτήθηκε τι μπορεί να είχε κάνει αυτή η γυναίκα –που δεν με έμοιαζε καθόλου με εγκληματικό στοιχείο– αλλά δεν είχε ούτε τον χρόνο ούτε την ενέργεια να το ψάξει. Προχώρησε προς το πίσω μέρος του μικρού λεωφορείου, εξετάζοντας τα πρόσωπα των επιβατών και στις δύο πλευρές του διαδρόμου. «Λίντια, καλή μου» είπε στην κλαμένη οδηγό ένας απί- στευτα ηλικιωμένος κύριος που καθόταν στα μισά του δια