Πώς να μεγαλώσετε χωρίς αξιοπρέπεια

11 Πρόλογος Ηαστυφύλακας Πένι Ρότζερς χρειάστηκε να περιμένει κά- μποσα χιλιόμετρα πίσω από το μικρό λεωφορείο, κολλημέ- νη στον προφυλακτήρα του, με τη σειρήνα να στριγκλίζει και τον φάρο αναμμένο, μέχρι να σταματήσει επιτέλους το όχημα στη λωρίδα έκτακτης ανάγκης. Μα είναι στραβοί; Ή κουφοί; Μόλις πλησίασε και είδε τα πρόσωπα των ετε- ρόκλητων επιβατών που την κοιτούσαν μέσα από τα βρό- μικα παράθυρα, συνειδητοποίησε ότι μάλλον ήταν και τα δύο. Οι μισοί επιβάτες τουλάχιστον έμοιαζαν πάνω από εβδομήντα χρονών, ενώ υπήρχαν και λίγοι –άλλο και τού- το!– κάτω των πέντε. Η συρόμενη πόρτα άνοιξε με μια κλαγγή διαμαρτυρίας και ένα τράνταγμα, αποκαλύπτοντας το αναψοκοκκινισμέ- νο, και ελαφρώς ιδρωμένο, πρόσωπο μιας μεσήλικης γυ- ναίκας στη θέση της οδηγού. «Γιατί αργήσατε τόσο πολύ να σταματήσετε;» ρώτησε η Πένι μπαίνοντας μέσα, χωρίς καμία προσπάθεια να κρύψει τον εκνευρισμό της. «Σας ζητώ συγγνώμη, κυρία αστυφύλακα. Έψαχνα ένα πρατήριο καυσίμων για μια επείγουσα στάση για τουαλέτα. Δεν έχετε την παραμικρή ιδέα πόσες τέτοιες στάσεις χρειάζο-