Εμείς οι ασταμάτητοι: Πώς κατακτήσαμε τον κόσμο

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΖΩΑ 17 ΚΆΠΟΤΕ ΉΜΑΣΤΑΝ ΆΓΡΙΟΙ Η ιστορία μας αρχίζει από πολύ παλιά, πριν από εκατομμύ- ρια χρόνια. Εκείνο τον καιρό οι άνθρωποι ήταν απλά, συ- νηθισμένα ζώα. Δε ζούσαν σε σπίτια, δεν πήγαιναν στη δουλειά ή στο σχολείο και δεν είχαν αυτοκίνητα, υπολογιστές ή σουπερ- μάρκετ. Ζούσαν στην ύπαιθρο, σκαρφάλωναν σε δέντρα για να μαζέψουν καρπούς, μύριζαν το έδαφος για να βρουν μανιτάρια και έτρωγαν σκουλήκια, σαλιγκάρια και βατράχια. Τα άλλα ζώα –για παράδειγμα, οι καμηλοπαρδάλεις, οι ζέβρες και οι μπαμπουίνοι– δε φοβόντουσαν τους ανθρώπους και δεν τους έδιναν ιδιαί- τερη σημασία. Κανείς δε φανταζόταν ότι κάποια μέρα οι άνθρωποι θα έφταναν μέχρι τη Σελήνη, θα έφτιαχναν ατομικές βόμβες και θα έγραφαν βιβλία σαν αυτό που διαβάζετε αυτή τη στιγμή. Στην αρχή οι άνθρωποι δεν ήξεραν ούτε εργαλεία να φτιάχνουν. Με- ρικές φορές χρησιμοποιούσαν πέτρες για να σπάνε καρύδια. Αλλά δεν είχαν τόξα και βέλη, λόγχες ή μαχαίρια. Οι άνθρωποι ήταν σχετικά αδύναμα ζώα , κι όποτε εμφανιζόταν ένα λιοντάρι ή μια αρκούδα, έπρεπε να το βάλουν στα πόδια – και γρήγορα μάλιστα! Στις μέρες μας, πολλά παιδιά ξυπνάνε ακόμη τη νύχτα και φοβούνται ότι υπάρχει ένα τέρας κάτω από το κρεβάτι τους. Αυτή είναι μια μνήμη που προέρχεται από εκατομμύρια χρόνια πριν. Τότε υπήρχαν πράγματι τέρατα που άρπαζαν παιδιά τη νύχτα. Αν άκουγες έναν ανεπαίσθητο θόρυβο μέσα στο σκοτάδι, μπορεί να ήταν ένα λιοντάρι που ερχόταν να σε φάει. Αν σκαρφάλωνες γρήγορα σε ένα δέντρο, επιζούσες. Αν όμως έπεφτες πάλι για ύπνο, το λιοντάρι σε έτρωγε. Μερικές φορές, όταν τα λιοντάρια σκότωναν μία καμηλοπάρδαλη και την έτρωγαν, οι άνθρωποι τα παρακολουθούσαν από ασφαλή απόσταση. Ήθελαν κι εκείνοι λίγο κρέας, αλλά φοβόντουσαν να πλησιάσουν περισσό- τερο. Ακόμα κι όταν τα λιοντάρια έφευγαν, οι άνθρωποι ούτε και τότε τολ- μούσαν να πάνε πιο κοντά. Γιατί τώρα πήγαιναν οι ύαινες να φάνε ό,τι είχε