Εμείς οι ασταμάτητοι: Πώς κατακτήσαμε τον κόσμο

ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΟΙ 20 ΟΙ ΜΆΓΕΙΡΕΣ ΈΧΟΥΝ ΜΕΓΆΛΟ ΕΓΚΈΦΑΛΟ Οι άνθρωποι όσο πιο συχνά παρατηρούσαν τη φωτιά τόσο άρχισαν να την καταλαβαίνουν καλύτερα. Συνειδητοποίησαν ότι, παρόλο που ήταν άγρια και αμείλικτη, υπάκουε σε κάποιους κανόνες. Μπορούσαν να την κάνουν φίλη τους. Έβαζαν ένα μακρύ κλαδί σε ένα δέντρο που καιγόταν και, όταν η άκρη του κλαδιού έπιανε φωτιά, το τραβούσαν πάλι έξω. Τώρα είχαν τη φωτιά στο χέρι . Δεν τους έκαιγε, αλλά εκείνοι μπορούσαν να κάψουν ό,τι άγγιζαν με το ραβδί. Αυτό ήταν φοβερά χρήσιμο! Μπορούσαν να παίρνουν τη φωτιά μαζί τους από το ένα μέρος στο άλλο, για να κρατιούνται ζεστοί και να φοβίζουν τα λιοντάρια. Υπήρχε όμως ακόμη ένα σοβαρό πρόβλημα: Δεν ήξεραν πώς να ανά- βουν φωτιά. Αν περιμένεις πότε θα πέσει ο κεραυνός, μάλλον θα απογοητευτείς. Αν κρυώνεις ή είσαι βρεγμένος, μπορείς να κάτσεις κοντά σε ένα δέντρο για έναν ολόκληρο χρόνο, και πάλι να μην το χτυπήσει κεραυνός. Κι αν σε κυ- νηγάει ένα λιοντάρι, δεν έχεις ούτε δύο δευτερόλε- πτα στη διάθεσή σου. Χρειάζεσαι τη φωτιά ΤΩΡΑ! Τελικά, οι άνθρωποι βρήκαν λύσεις σ’ αυτό το πρόβλημα. Ένας τρόπος ήταν να χτυπήσεις μεταξύ τους δύο κομμάτια πυρόλιθου. Αν τα χτυπούσες αρκετά δυ- νατά, έβγαζαν σπίθες, κι αν φρόντιζες να πέσουν οι σπίθες σε ξερά φύλλα, τότε μερικές φορές αυτά έπιαναν φωτιά. Ένας άλλος τρόπος ήταν να βρεις ένα μεγάλο κομμάτι ξερό ξύλο, να του κάνεις μια τρύπα και να βάλεις μέσα της ξερά φύλλα. Έπειτα έκανες μυτερή τη μία άκρη ενός λεπτού κλαδιού, την έβαζες μέσα στην τρύπα και στριφογύριζες πολύ γρήγορα το κλαδί ανάμεσα στα χέρια σου για κάνα δυο λεπτά. Η άκρη του κλαδιού γινόταν όλο και πιο ζεστή, μέχρι που τελικά έβα-