Πώς η Σιμόν έγινε η Μποβουάρ: Μια ολόκληρη ζωή

ΠΩΣ Η ΣΙΜΟΝ ΕΓΙΝΕ Η ΜΠΟΒΟΥΑΡ: ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΖΩΗ 44 κάστρο μέσα. Όμως ο Ζορζ ντε Μποβουάρ δεν ήταν πρωτότοκος, άρα δεν μπορούσε και να την κληρονομήσει. Ήταν πνευματικά προικισμένος και εξαιρετικά γοητευτικός, όμως οι φιλοδοξίες του δεν συμβάδιζαν μ’ εκείνες των γονιών του – εκείνος ήθελε να γίνει ηθοποιός. Ο πατέρας του τον ενθάρρυνε να ακολουθήσει ένα πιο αξιοσέβαστο επάγγελμα και τελικά επικράτησε ο καθωσπρεπισμός: ο Ζορζ σπούδασε νομικά και δούλεψε στο γραφείο ενός πολύ γνω- στού δικηγόρου του Παρισιού. Δεν ήταν φιλόδοξος: ούτε ο πατέρας του ούτε ο αδερφός του χρειαζόταν να δουλεύουν για να βγάλουν το ψωμί τους και, παρότι η μητέρα του είχε προσπαθήσει να ενστα- λάξει μέσα του τη σημασία της εργασίας, εντούτοις ο σπόρος της ποτέ δεν ρίζωσε στην καρδιά του. Ήθελε όμως να παντρευτεί, γι’ αυτό και εγκατέλειψε τελικά τη γραμματειακή του θέση προκειμέ- νου να εξασκήσει μόνος του τη δικηγορία, με την ελπίδα ότι αυτό θα βελτίωνε τις προοπτικές του. Με τη μεσολάβηση του πατέρα του βρέθηκε μια κατάλληλη υπο- ψήφια: η Φρανσουάζ Μπρασέρ, μια νεαρή γυναίκα με αξιόλογη προίκα από μια οικογένεια του Βορρά. Παρότι το όνομά τους δεν περιείχε αριστοκρατικό μόριο, οι Μπρασέρ ήταν πολύ πιο ευκατά- στατοι από τους Μπερτράν ντε Μποβουάρ. Ο Γκιστάβ Μπρασέρ, πα- τέρας της νύφης, ήταν ένας πολύ επιτυχημένος τραπεζίτης από το Βερντέν. Η Φρανσουάζ ήταν το πρωτότοκο αλλά και λιγότερο αγαπη- τό παιδί του: η γέννησή της είχε γκρεμίσει τις ελπίδες του για την απόκτηση διαδόχου. Την είχαν στείλει εσώκλειστη σε μοναστήρι και οι γονείς της ελάχιστα ενδιαφέρονταν για κείνη, μέχρι που συνάντη- σαν οικονομικές δυσκολίες, οι οποίες τους υπενθύμισαν ότι η κόρη τους ήταν σε ιδανική ηλικία γάμου. Δεν ήταν η μοναδική φορά που οι Μπρασέρ θα επεδείκνυαν απογοήτευση λόγω της γέννησης ενός κοριτσιού: αφού τη βίωσε ως κόρη, η Φρανσουάζ τη βίωσε και ως μητέρα και υπέφερε σε όλη της τη ζωή από την ψυχρότητα των γο- νιών της. 4 Οι δύο οικογένειες συναντήθηκαν για πρώτη φορά στο ουδέτερο έδαφος ενός θερέτρου στο Ουλγκάτ της Νορμανδίας το 1905. Η Φρανσουάζ δεν έτρεφε κανέναν ενθουσιασμό γι’ αυτή τη γνωριμία, όμως ταυτόχρονα ήταν αγχωμένη για το τεχνητό τελετουργικό που ένιωθε ότι ήταν υποχρεωμένη να επιτελέσει: σύμφωνα με το έθιμο,