Πώς η Σιμόν έγινε η Μποβουάρ: Μια ολόκληρη ζωή

ΠΩΣ Η ΣΙΜΟΝ ΕΓΙΝΕ Η ΜΠΟΒΟΥΑΡ: ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΖΩΗ 50 (Les Malheurs de Marguerite). Έπιανε εκατό σελίδες και ήταν γραμμέ- νη στο χέρι σε ένα μικρό σημειωματάριο με μαλακή ράχη που είχε πάρει δώρο από τον παππού της τον Μπρασέρ. 17 Μέχρι τα οχτώ της ένα μονάχα ακόμα παιδάκι θεωρούσε η Σιμόν ότι άξιζε τον σεβασμό της: ο ξάδερφός της ο Ζακ. Ήταν έξι μήνες μεγαλύτερός της, όμως λάμβανε εκπαίδευση αγοριών – και από τις καλές μάλιστα: η Σιμόν είχε θαμπωθεί από την αυτοπεποίθησή του. Μια μέρα τής έφτιαξε ένα βιτρό, με το όνομά της χαραγμένο πάνω του. Αποφάσισαν λοιπόν ότι «θα παντρεύονταν ενώπιον Θεού» κι από τότε εκείνη τον αποκαλούσε «αρραβωνιαστικό» της. 18 Αργότερα η Ελέν θα έγραφε ότι ο μόνος λόγος που είχε φτάσει η Σιμόν να δώ- σει τόση σημασία στον παιδικό αρραβωνιαστικό της ήταν η απομό- νωσή τους – επί μία δεκαετία όμως η ίδια πίστευε ότι στ’ αλήθεια θα τον παντρευόταν. Την ημέρα που ξεκίνησε την τετάρτη δημοτικού, σε ηλικία 9 ετών, η Σιμόν έκανε μια δεύτερη απροσδόκητη γνωριμία, με ένα παιδί εκτός της άμεσης οικογένειάς της, που άξιζε όμως τον σεβασμό της: ένα παιδί του οποίου τόσο η ζωή όσο και ο θάνατος θα την επηρέαζαν σημαντικά. Η Ελιζαμπέτ Λακουάν –ή Ζαζά, όπως την αποκαλούσε η Μποβουάρ 19 – ήταν μια πανέξυπνη και ολοζώντανη μαθήτρια και, από την πρώτη στιγμή που γνωρίστηκαν στη Σχολή της Επιθυμίας, αναπτύχθηκε μεταξύ τους ένας φιλικός ανταγωνισμός. Με τη Ζαζά η Σιμόν ανακάλυψε μια νέα, υπέροχη διάσταση της ζωής: τη φιλία. Με την Ελέν είχε μάθει το «εμείς». Με τη Ζαζά μάθαινε για πρώτη φορά πώς είναι να σου λείπει κάποιος. Η Ελέν ντε Μποβουάρ περιέγραφε τη Ζαζά ως έντονο χαρακτήρα –«είναι σαν άλογο, όλο σφρίγος και κομψότητα, έτοιμο να ξεφύγει εντελώς από τον έλεγχό σου» 20 –, όμως στα μάτια της Σιμόν η φίλη της ήταν ένα θαύμα. Έπαιζε πιάνο θαυμάσια, έγραφε εξαιρετικά, είχε γίνει γυναίκα χωρίς να χάσει την «αγορίστικη τόλμη» της και είχε το θράσος όχι μόνο να θαυμάζει τον Ρακίνα (πράγμα που θα έπρεπε να ισχύει για όλους, άλλωστε), αλλά και να μισεί τον Κορνέιγ (πράγμα που δεν έπρεπε να ισχύει για κανέναν). Είχε ανατρεπτικές ιδέες, είχε βγάλει τη γλώσσα της στη μητέρα της κατά τη διάρκεια ενός ρεσιτάλ πιάνου και, παρ’ όλες αυτές τις έντονες εκφράσεις «προσωπικότη- τας», η μητέρα της την αντιμετώπιζε με αγάπη και στοργή.