Πόσο θα ζήσεις ακόμα, γιαγιά;

14 ΑΛΚΗ ΖΕΗ Μόνο και μόνο γιατί του το υποσχέθηκα πήγα στο Παρίσι να τη ζητήσω. Τώρα πια ούτε ουρές ούτε τίπο­ τα. Πας την ορισμένη μέρα και ώρα που σου έχουν πει από το τηλέφωνο και σε λίγα λεπτά σου παραδίνουν μια καινούργια κάρτα που ισχύει για δέκα χρόνια. Ως τις 31 Δεκεμβρίου 2000. Θα έχουν περάσει δέκα χρόνια που θα έχει φύγει ο Γιώργος, κι εγώ... Κρατούσα την καινούργια μου κάρτα και μου ήρ­ θανε στον νου όλες οι ουρές που κάναμε για να απο­ χτήσουμε άδεια παραμονής. «Διαβατήριο για πρόσωπο χωρίς υπηκοότητα» ήτανε η ταυτότητά μας για όσα χρόνια μείναμε στη Σοβιετική Ένωση. Διαβατήριο! Και δεν μπορούσαμε να πάμε πουθενά μ’ αυτό χωρίς ειδι­ κή άδεια. Ούτε σε γειτονική πόλη. Ουρές στη Μόσχα, ουρές και στην Ελλάδα στο Τμήμα Αλλοδαπών για να πάρουμε στην αρχή άδεια παραμονής στη δική μας χώρα, κι ύστερα άλλες πάλι ουρές για να αποχτήσου­ με την υπηκοότητα που μας είχαν στερήσει, για να βγάλουμε ταυτότητες, διαβατήριο. Κι αργότερα στο Παρίσι, όπου είχαμε καταφύγει στη Χούντα, ουρές πά­ λι από τις έξι το πρωί, για να πάρουμε έναν αριθμό που μας όριζε την ημερομηνία που έπρεπε να ξαναπά­ με, αξημέρωτα πάλι, για να προλάβουμε να μας δεχτεί μια κοντόχοντρη με γυαλιά και σφιχτά χείλη. – Τόπος γεννήσεως; ρωτάει θυμωμένα τον Γιώργο. – Κωνσταντινόπλ, απαντάει ήρεμα εκείνος.