Πόσο θα ζήσεις ακόμα, γιαγιά;

20 ΑΛΚΗ ΖΕΗ Οχτωβριανής Επανάστασης! Μια χρονιά ήτανε κι ο Δε­ σποτίδης εκεί, που το είχε σκάσει από το νοσοκομείο όπου θεραπευότανε, για να μπλεχτεί ανάμεσα στον κόσμο που σήκωνε τις γροθιές και τραγουδούσε επα­ ναστατικά τραγούδια. Κι άλλη φορά πάλι, όταν λίγο λίγο δίνονταν κάποιες ελευθερίες, κι ο Γιεφτουσένκο μπορούσε να απαγγέλλει στην Πλατεία Μαγιακόφσκι όσα ποιήματά του ήθελε χωρίς λογοκρισία, εμείς προ­ σπαθούσαμε να διασχίσουμε τα πλήθη για να τον απο­ λαύσουμε από κοντά. Μαζί μας κι ο Εμπειρίκος, που είχε έρθει εκείνες τις μέρες στη Μόσχα κι ήξερε άπται­ στα τα ρωσικά. Ποιος θα μαζέψει αυτές τις εικόνες μας κι άλλες από πολύ πιο πριν και πολύ μετά, μέχρι τον Μάη του ’68 στη Σορβόνη και στους δρόμους του Παρισιού με τους φοιτητές; Όχι γενικά τις εικόνες της εποχής, γιατί αυτές λίγο πολύ τις δείχνουν τα ντοκιμαντέρ, μα τις εικόνες που ήμασταν εμείς. Ίσως στον καινούργιο αιώ­ να εφευρεθεί κανένα μηχάνημα που να πιάνει τις δικές μας στιγμές που πέρασαν κι ύστερα να τις καταγράφει σ’ ένα είδος κασέτας που να μπορείς να τις ξαναδείς κι εσύ και τα παιδιά σου και τα εγγόνια σου. Είναι κρίμα να χαθούν. 