Πόσο θα ζήσεις ακόμα, γιαγιά;

16 ΑΛΚΗ ΖΕΗ – Η μαμά σου; – Στη Σμύρνη. – Εσύ; – Στην Αθήνα. – Ουφ! κάνει ο μικρός και συνεχίζει: Η μαμά μου, το ξέρω, γεννήθηκε στην Τασκένδη, ο θείος μου στη Μόσχα, η αδελφή μου κι εγώ στις Βρυξέλλες. Ωραίοι Έλληνες είμαστε και θέλετε να μαθαίνω και ελληνικά. Για το σόι του πατέρα του έχει σκοπό να ρωτήσει τον ίδιο. Κι όμως, πρέπει να είμαστε ωραίοι Έλληνες, αφού από τόσα κύματα που περάσαμε δεν χάσαμε την ελ­ ληνικότητά μας. Όμως δεν είμαστε καθόλου εθνικιστές, από πάππου προς πάππο, και συμπαθούμε όλους τους πρόσφυγες, όποιοι και να ’ναι, και καταλαβαίνουμε την αγωνία τους όταν στέκονται στις ουρές για άδεια παραμονής. Το 2000 λοιπόν το πατάω αύριο μεθαύριο και τα παιδιά επιμένουν για δεκατρία χρόνια ακόμα. Φεύγουν όμως τόσο πολλοί και κοντινοί, και στα καλά καθού­ μενα.  Εκείνο το καλοκαίρι έφτασα με τα εγγόνια μου στο σπίτι μας στο Πήλιο. Eκείνα τρέχανε μπροστά κι εγώ κατέβαινα το καλντερίμι προσεχτικά... για να πιάσω