Πόρτο Λεόνε (Σκουριά και χρυσάφι)

13 Σ Κ Ο Υ Ρ Ι Α Κ Α Ι Χ Ρ Υ Σ Α Φ Ι : ΠΟ Ρ Τ Ο Λ Ε Ο Ν Ε μέσα στην οικογένεια; Τα κορίτσια δεν μεγάλωναν για να φύγουν μακριά από γονείς κι αδέλφια, το ήξεραν από τότε που άρχιζε να τους κόβει το μυαλό. Έμεναν μαζί τους μέχρι να παντρευτούν. Και συνήθως, μετακόμιζαν σε ένα άλλο σπίτι, όπου και πάλι πολλοί νοματαίοι κατοικούσαν μαζί, η ένδεια έδερνε τους περισσότερους Έλληνες και δεν επέτρεπε την πολυτέλεια ξεχωριστών οικιών. Και αν τύχαινε και δεν οδηγούνταν νύφες στην εκκλησία, συνήθως λόγω έλλειψης προίκας, συνέχιζαν να μένουν με τα γονικά, μ’ αδέλφια, γαμπρούς και νύφες. Γρήγορα, πριν πατήσει τα δεκαπέντε, αυτή, η Αυγουστίνα Αγ- γέλου Βαμβακά, είχε αρχίσει να ονειρεύεται μια άλλη ζωή. Θα ’φται- γε που ο αδελφός της ο Αντώνης, ο σοβαρός και μετρημένος, ο «σοφός» όπως τον κορόιδευαν οι μικρότεροι, την είχε κάνει συμμέ- τοχο στα όνειρα και στις ελπίδες του για ένα μέλλον ένδοξο, ένα μέλλον μακριά από τον τόπο που τον πίεζε σαν παιδικό ρούχο σε κορμί εφήβου. Παρά τις δυσκολίες, στα ανάκτορα είχε περάσει παραπάνω από καλά. Αν έπρεπε να βάλει σε μια σειρά τα ευεργετήματα που προ- έκυψαν από τη θέση της κοντά στην Αμαλία, λογικά πρώτα θα έβα- ζε το δάνειο που πήρε και ποτέ δεν εξόφλησε. Το έκανε για τον Αντώνη, η ίδια δεν είχε ακόμη αντιληφθεί την αξία του χρήματος, τα πάντα ήταν εξασφαλισμένα από τους γονείς της. Και, σ’ εκείνη τη φάση, από το παλάτι. Στην ψυχή της μέσα όμως, στην πρώτη θέση των ευεργετημάτων βρισκόταν το γεγονός πως είχε τον Ζέφυρο και ίππευε ευτυχισμένη μαζί του. Σίγουρα κι αυτά που έμαθε κοντά στην Αμαλία και στις συναναστροφές της – η ιστορία της πατρίδας της. Αδύνατον να ξεχωρίσει ποιο από τα δυο ήταν το σπουδαιότερο. Τα υπόλοιπα, οι καλοί τρόποι, τα γερμανικά και τα γαλλικά –όσα είχε προλάβει να αφομοιώσει το μυαλουδάκι της–, η γνωριμία της