Πόρτο Λεόνε (Σκουριά και χρυσάφι)

11 Σ Κ Ο Υ Ρ Ι Α Κ Α Ι Χ Ρ Υ Σ Α Φ Ι : ΠΟ Ρ Τ Ο Λ Ε Ο Ν Ε Το κορίτσι με την πλεξούδα ως τη μέση, που όταν την κοίταζε ο πατέρας, τα μάτια του πλημμύριζαν ήλιους γιατί του θύμιζε την άλλη, την αδικο- χαμένη. Η Αυγουστίνα μας, η Αυγουστίνα μου... Εκείνο το βραδάκι που προσπαθούσε να βρει ελεύθερο δρόμο για να γυ- ρίσει στο σπίτι της κουνιάδας της, της Ευφροσύνης Παλαιολόγου, το βράδυ που στην Αθήνα θα χυνόταν αδελφικό αίμα, εκείνη έτρεχε να συ- ναντήσει το πεπρωμένο της. Που είχε δυο «κορυφές». Τον έρωτα και τον θάνατο. Μέχρι τώρα ζούσε στους πρόποδες και στις πλαγιές. Ένας άνθρωπος ίδιος με φλόγα όπως η Αυγουστίνα δεν είναι δυνατόν να μην αγγίξει τις κορυφές. Πίνω κι αυτή τη γουλιά στο όνομά της. Που μέσα του κρύβει όλο το χρυσάφι του Αυγούστου. Του βασιλιά του καλοκαιριού. Τη σκουριά εγώ τη στάλαξα, εκείνη ήταν από ατόφιο χρυσάφι. Σκουριά και χρυσάφι η ζωή μας.