Πόρτο Λεόνε (Σκουριά και χρυσάφι)

Πειραιάς, Δεκέμβρης 1899 Ίσως αυτή η νύχτα να είναι η τελευταία μου. Ίσως να είναι η μοναδική ευκαιρία να τα πω όλα όπως έγιναν ακριβώς, να μαθευτούν, να αποδοθεί δικαιοσύνη. Δεν είμαι ειδικός, δεν ξέρω τους νόμους, δεν ξέρω καν πολλά γράμματα. Ό,τι έμαθα σ’ αυτά τα χρόνια είναι από τη δουλειά μου. Για τις χώρες έμαθα μέσα από τις αγορές τους, παίρνοντας πρώτες ύλες, ψάχνοντας για ανθρώπους, χοντρεμπόρους και συνεργάτες, μελετώντας τον ανταγωνισμό, προσπαθώντας να τις κατακτήσω μετά. Για τα διάφορα μέρη της Ελλάδας έμαθα αγοράζοντας σταφύλια, απο- στάγματα, ξύλα και στεφάνια για τα βαρέλια. Και για την πολιτική έμαθα από τη δουλειά μου. Όταν ένα κράτος πτωχεύει, δεν μπορεί να μην καταστρέφονται οι επιχειρήσεις, να μη χάνονται οι κόποι μιας ζωής. Γι’ αυτό πρέπει να ξέρεις τι και πώς, τους αίτιους, τους λόγους, τις αφορμές. Πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για τα πάντα. Όπως και το απόγευμα που η Αυγουστίνα περιπλανιόταν στην Πλάκα και δεν είχε αντιληφθεί από τα λόγια και τη βιασύνη των ανθρώπων ότι κάτι συνέβαινε. Τόσο απορροφημένη ήταν από τις σκέψεις και τόσο απελπισμένη από την απόφασή της να δεχτεί να παντρευτεί τον Μάνο Χατζηγιαννάκο. Όλα είχαν ξεκινήσει με το που έπιασε να σουρουπώνει. Και εκείνη η νύχτα θα ήταν η σημαντικότερη της ζωής της. Αυτή προδιέγραψε όλα τα υπόλοιπα, είμαι σίγουρος. Μια γουλιά... Μια ακόμα γουλιά από το Ποτό μου.