Πόρτο Λεόνε (Σκουριά και χρυσάφι)

14 Μ Α Ι Ρ Η Κ Ο Ν Τ Ζ Ο Γ Λ Ο Υ με τον καινούργιο τόπο, τα ωραία ρούχα, οι μεγαλοπρεπείς κοινω- νικές εκδηλώσεις και το ταξίδι στην Πελοπόννησο, έστω και κάτω από τις συνθήκες που είχε γίνει, άλλαζαν κάθε τόσο σειρά και έπαιρ- ναν άλλη προτεραιότητα. Ανάλογα με το πόσο τη βασάνιζε τη συ- γκεκριμένη στιγμή το γεγονός πως είχε σφετεριστεί τους παράδες του λαού που υπέφερε και εξ αυτού επαναστατούσε. Δεν βιαζόταν να επιστρέψει στης κουνιάδας της όπου τη φιλο- ξενούσαν. Στης Ευφροσύνης Παλαιολόγου, με τον άφαντο σύζυγο, τα όμορφα παιδάκια, τη μυστηριώδη «άρρωστη» Βασιλεία και τα ακατάδεχτα, έως εχθρικά, πεθερικά της. Δεν ήθελε να είναι αγνώμων, αλλά, παρά τη συμπάθεια που της είχαν δείξει η Ευφροσύνη και τα παιδιά της, η ίδια δεν αισθανόταν οικειότητα. Ίσως να έφταιγε η απόσταση που τη χώριζε με τον Μάνο. Τι θα μπορούσε να την κάνει να νιώσει περισσότερο οικεία; Ας πούμε να της είχε μιλήσει για το μεγαλείο και την ιστορία του Παρ- θενώνα. Αυτό μάλιστα. Ήνα είχε εκφράσει τον οποιονδήποτε θαυ- μασμό για την ιστορία της πατρίδας τους. Θα τον είχε ερωτευθεί αμέσως, ήταν σίγουρη. Θα είχε έναν λόγο να τον θαυμάσει, να θέλει να συνεχίσει να τον ακούει, να μην τον αποχωριστεί. Βέβαια, θα μπορούσε και εκείνη να του μάθει κάποια πράγματα. Γι’ αυτό δεν παντρεύονταν οι άνθρωποι, για να αλληλοσυμπληρώ- νονται; Έτσι ήξερε από τα γονικά της, η μάνα της, ας πούμε, δέκα φορές περισσότερα γνώριζε από τον πατέρα, ακόμα και για το εμπό- ριο, τώρα που μεγάλωσε το καταλάβαινε. Και όμως, η Τερέζα ποτέ δεν το είχε περηφανευτεί, τον δίδασκε με τρόπο απλό, σεμνό, χωρίς ποτέ εκείνος να το αντιληφθεί. Δεν ήξερε... Τίποτα δεν ήξερε... Ίσως μόνο... Αυτό σίγουρα. Ότι η απόσταση που αισθανόταν από τον μνηστήρα της όλο και μεγά- λωνε μέσα της. Και η προοπτική του γάμου έπεφτε σαν βράχος ασήκωτος στις πλάτες της.