Δόκτωρ Πορδαλός: Η μπανιέρα του χρόνου

| 11 | Και η μπάντα του σχολείου Ντόλγκεν μπήκε μαζί με τον Μπούλη. Κόμπιασαν, σκόνταψαν και μπήκαν τρι- κλίζοντας – τύμπανα, σαξόφωνα, γαλλικά κόρνα, με- ταλλόφωνα και κύμβαλα. Ακουγόταν σαν κάποιος να είχε αναποδογυρίσει μια ολόκληρη κουζίνα και όλα τα κατσαρολικά κατρακυλούσαν έξω από τα ντουλάπια και τα συρτάρια. Ύστερα μπήκε το μπάσο τύμπανο και η τούμπα. Η αίθουσα δονήθηκε. Οι ξύλινες μπάρες άρχισαν να σφυροκοπάνε, τα σκοινιά που κρέμονταν στους τοίχους λύγισαν σαν να τα χτυπούσαν θυελλώ- δεις άνεμοι, ενώ ο φθαρμένος ίππος άρχισε να χορο- πηδάει στο πάτωμα, προχωρώντας λίγο λίγο προς την έξοδο σαν να προσπαθούσε να δραπετεύσει. Όταν εντέλει τελείωσαν τη Μασσαλιώτιδα επικρά- τησε ησυχία. Μέσα στο γυμναστήριο και απέξω. Ούτε πουλιού κελάηδημα ούτε παιδιών γέλια. Μόνο η ηχώ από τα τελευταία απεγνωσμένα χτυπήματα των δίδυμων Τρουλς και Τριμ στο δέρμα των τυμπά- νων και στα τύμπανα των αυτιών. «Ευχαριστώ» είπε βογκώντας ο μαέστρος Μάντσεν. «Αρκετά για σήμερα. Θα τα πούμε τη Δευτέρα». * * *