Δόκτωρ Πορδαλός: Η μπανιέρα του χρόνου

| 10 | λωδία αναδύθηκε κάτω από τη στέγη του γυμνα- στηρίου, βγήκε από το παράθυρο μέσα στο φωτεινό φθινοπωρινό απόγευμα και έκανε τα πουλιά να σωπά- σουν από ντροπή για το δικό τους τραγούδι όταν άκουσαν την εξαίσια μουσική. Τουλάχιστον, αυτό σκεφτόταν η Λίζα καθώς καθόταν και άκουγε τον μικροσκοπικό γείτονα και καλύτερο φίλο της να παίζει την παλιά τρομπέτα του παππού του. Η Λίζα αγαπούσε το κλαρινέτο της, αλλά υπήρχε κάτι ιδιαίτερο με την τρομπέτα. Ούτε και ήταν τόσο δύσκολο να παίξεις. Ο Μπούλης τής είχε μάθει να παίζει ένα τραγούδι στην τρομπέτα, συγκεκριμένα τον εθνικό ύμνο της Νορβηγίας. Βέβαια, δεν έπαιζε τόσο ωραία όσο εκείνος, όμως είχε ένα κρυφό όνειρο – κά- ποια μέρα να παίξει με την τρομπέτα τον εθνικό ύμνο μπροστά σε ένα μεγάλο κοινό. Για σκέψου! Όμως η σκέψη είναι σκέψη και τα όνειρα απλώς όνειρα. «Ωραία, Μπούλη» φώναξε ο μαέστρος Μάντσεν. «Και τώρα μπαίνουμε όλοι μαζί με τον Μπούλη! Ένα- δύο-τρία-τέσσερα!»