Δόκτωρ Πορδαλός: Η μπανιέρα του χρόνου

| 9 | κτωρ Πορδαλός». Τους διέκοψε η βροντερή φωνή του μαέστρου Μάντσεν: «Μπούλη; Εδώ είσαι;». «Μάλιστα, λοχία!» ακούστηκε η φωνή πίσω από τη στραπατσαρισμένη τρομπέτα. «Σήκω όρθιος να σε βλέπουμε, Μπούλη!» «Όπως διατάξετε, αρχηγέ της μαγευτικής μουσι- κής και των μελωδιών του κόσμου όλου!» Ένα μικρό, κοκκινομάλλικο αγόρι, με τεράστιες φακίδες και πλατύ χαμόγελο εμφανίστηκε πίσω από το αναλόγιο και ανέβηκε όρθιος στην καρέκλα. Μάλι- στα, δεν ήταν απλώς μικρός, ήταν μικροσκοπικός, και δεν είχε απλώς κόκκινα μαλλιά αλλά καροτί. Το χα- μόγελό του δεν ήταν απλώς πλατύ – χώριζε το μικρό του κεφάλι στα δυο, και οι φακίδες του δεν ήταν απλώς γιγάντιες, ήταν… εεε… τέλος πάντων, ήταν γιγάντιες. «Παίξε μας τη Μασσαλιώτιδα , Μπούλη» βρόντηξε ο μαέστρος Μάντσεν. «Έτσι όπως πρέπει να παίζεται». «Στις διαταγές σας, μεγάλε πατέρα όλων των μαέ- στρων και βασιλιά όλων των στρατιωτικών μπαντών βόρεια της Σαχάρας και ανατολικά…» «Σταμάτα τις ανοησίες και παίξε!» Έτσι, ο Μπούλης άρχισε να παίζει. Μια γλυκιά με-