Δόκτωρ Πορδαλός: Η μπανιέρα του χρόνου

| 5 | Α πόλυτη ησυχία επικρατούσε στην αίθουσα γυμνα- στικής. Τσιμουδιά δεν ακουγόταν, ούτε από τις δώ- δεκα καφετιές ξύλινες μπάρες στους τοίχους, ούτε από τον παλιό ίππο με το σκασμένο δέρμα στη σέλλα, ούτε από τα οχτώ λερωμένα και φθαρμένα σκοινιά που κρέμονταν άψυχα από το ταβάνι, αλλά ούτε και από τα δεκαέξι αγόρια και κορίτσια που αποτελού- σαν τη σχολική μπάντα του σχολείου Ντόλγκεν και που τώρα κοίταζαν αμίλητα τον μαέστρο Μάντσεν. «Έτοιμοι…» φώναξε ο μαέστρος, σήκωσε την μπα- γκέτα του και τους λοξοκοίταξε πίσω από τα μαύρα γυαλιά του. Γεμάτος ανησυχία ήδη, έψαχνε με τα μά- τια ελπίζοντας να δει τον Μπούλη. Ήξερε πως τα παιδιά της μπάντας πείραζαν συχνά τον κοκκινο- μάλλη τρομπετίστα επειδή ήταν τόσο μικροσκοπικός – πράγμα, βέβαια, ολοφάνερο. Όμως, αντίθετα από τα άλλα μέλη της ορχήστρας, αυτός ο μικρός τύπος ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 Κάρτα από το Παρίσι