Πολύ αργά πια

C L A Ι R E K E E G A N 12 ομαλά, παρά τα ατέλειωτα βάσανα των ανθρώπων και τη γνώση ότι όλα θα τελειώσουν. Ήδη η μέρα τού έμοιαζε ατέλειωτη. Όταν κοί- ταξε στο πάνω μέρος της οθόνης του, για μία ακό- μα φορά, έγραφε 14:27. Τώρα ευχόταν να είχε βγει έξω την ώρα του μεσημεριανού για να περπατήσει πέρα ως το κανάλι. Θα είχε κάτσει για λίγο σε ένα από κείνα τα παγκάκια και θα παρατηρούσε τους σιωπηλούς κύκνους και τα μικρά τους να καταβρο- χθίζουν τα κομματάκια ψωμί και τα άλλα αποφάγια που τους πετούσαν οι άνθρωποι εκεί κάτω, στο νερό. Χωρίς να το καταλάβει, έκλεισε το αρχείο με τον προϋπολογισμό πριν το αποθηκεύσει. Τότε ένα σαρωτικό ρεύμα περιφρόνησης τον χτύπησε και σηκώθηκε, διέσχισε τον διάδρομο και κατέληξε στις αντρικές τουαλέτες, όπου δεν ήταν κανείς, και σπρώχνοντας την πόρτα μπήκε σε μια άδεια τουαλέτα. Κάθισε για λίγη ώρα στο καπάκι της λεκάνης, χαζεύοντας την κλειστή πόρτα, που δεν είχε τίποτα γραμμένο πάνω της, ούτε μία μουτζού- ρα, μέχρι που ένιωσε λίγο καλύτερα. Μετά πήγε στον νιπτήρα και έριξε λίγο νερό στο πρόσωπό του, και σκούπισε με αργές κινήσεις το πρόσωπο και τα χέρια του με το χαρτί που έβγαινε αυτόματα από τη συσκευή.