Πολύ αργά πια

C L A Ι R E K E E G A N 16 σκαλοπάτι και τελικά στην έξοδο, όταν βγήκε έξω στον δρόμο, όπου είχε φασαρία και τα αυτοκίνητα στριμώχνονταν στο φανάρι μες στη ζέστη. Έβγαλε τη γραβάτα του και ψηλάφισε το σακά- κι του για να βρει το εισιτήριο, που ήταν εκεί, στο πέτο, και μετά περπάτησε μέχρι το ξενοδοχείο Ντάβενπορτ, όπου περίμενε το λεωφορείο για το Άρκλοου. Χωρίς κανέναν προφανή λόγο, για λίγο δεν ήταν σίγουρος ότι το λεωφορείο θα περνούσε εκείνη τη μέρα, αλλά σύντομα το είδε να εμφανί- ζεται από τη Γουέστλαντ Ρόου και να σταματάει στην άκρη, όπως πάντα, για να μπουν μέσα οι επιβάτες. Σχεδόν όλες οι θέσεις ήταν πιασμένες κι ανα- γκάστηκε να καθίσει ανάμεσα στον διάδρομο και μια υπέρβαρη κυρία, που τραβήχτηκε λίγο προς το παράθυρο για να του κάνει χώρο. «Τι μέρα κι αυτή» του είπε, χαρούμενη. «Ναι» είπε ο Κάχαλ. «Λένε ότι θα κρατήσει» του είπε. «Η λιακάδα». Είχε κάνει πολύ κακή επιλογή · αυτή η γυναίκα είχε όρεξη για κουβέντα. Ευχήθηκε να μην ξανα- νοίξει το στόμα της – κι αμέσως συγκρατήθηκε.  «Καλό αυτό» είπε. «Θα πάμε τα εγγόνια για μια βουτιά στο Μπρί-