Η πόλη των σκιών (Οι φύλακες του χρόνου)

[ 15 ] ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 2001, Νέα Υόρκη Τετάρτη, 12 Σεπτεμβρίου 2001 Α ν διαβάζετε αυτό το κείμενο, τότε μάλλον κάποιος, κάπου, ψάχνει όντως στα σκουπίδια και διαβάζει όποιο τσαλακωμένο, πεταμένο κομμάτι χαρτί πέσει στα χέρια του. Σε αυτή την περίπτωση, ας συστηθώ: Με λένε Σαλ. Δε χρειάζεται να γνωρίζετε τίποτε άλλο για την ταυτότητά μου. Είμαι δεκατεσσάρων χρονών. Νομίζω. Δηλαδή μπορεί να έχω γίνει δε- καπέντε τώρα πια. Δεν είμαι σίγουρη. Είμαι από την Ινδία. Και τώρα πάμε στα δύσκολα: Είμαι από το 2026. Ναι, καλά διαβάσατε. Σας παρακαλώ… συνεχίστε παρακάτω. Μην το πετάξετε. Δεν τα βγάζω από το μυαλό μου ούτε είμαι τρελή. Απλά δείξτε μου εμπιστοσύνη… για την ώρα. Σας παρα- καλώ. Πριν από αυτή τη σελίδα προηγείται μια ολόκληρη ιστορία. Όμως το μόνο που χρειάζεται να γνωρίζετε εσείς είναι ότι αυτή τη στιγμή νιώθω χαμένη. Φοβάμαι. Έχασα άλλο ένα σπίτι. Δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στη στοά. Το μέρος όπου μέναμε. Η Μάντι λέει ότι δε θα μπορέσουμε να ξαναγυρίσουμε ποτέ πια εκεί. Ποτέ, ποτέ πια. Έχει σημαδευτεί, λέει. Έχει εκτεθεί. Έπαψε να είναι μυστικό και ασφαλές μέρος. Και τώρα δεν έχουμε πού να κρυφτούμε. Έχουμε μείνει μόνο εμείς κι ένα παλιό όχημα σαν φορτηγό που η Μάντι λέει ότι ονομάζεται «τροχόσπι- το». Τζαχάλα, τι φρικιά που είμαστε όλοι μας! Πρώτα πρώτα η Μάντι· ένα σπασικλάκι από το 2010. Αυτή ζει πιο κοντά στην εποχή της. Ήταν γύρω στα εννιά με δέκα το 2001, οπότε θυμάται καλά αυτή τη χρονιά.