Πλατεία Κλαυθμώνος

11 1 Μέσα στο σκοτάδι, στο πιο σκοτάδι, στο κέντρο του –σε μια μαύρη τρύπα μέσα, πες καλύτερα– βρίσκεται το μέρος, ένα περίφρακτο περίπτερο κήπου, ασκεπής χώρος ζωσμένος με καφασωτά παραπέτα, δικτυωτά προσφερόμενα στην ει- σπήδηση των γειτονικών βλαστών των θρεμμένων από τα ούρα και την αμμωνία μέχρι τη φύτρα τους, κάτω βαθιά στο χώμα. Όσοι έρχονται απέξω, και για όσο βρίσκονται στην περί- μετρο, μοιάζουν με ανθρώπους που αγνοούν τον κίνδυνο – όταν μπαίνουν λίγο παραμέσα, μοιάζουν με τυφλές σκιές, γιατί βαδίζουν αθόρυβα και στις μύτες των ποδιών, ανοίγοντας δρόμο με τα χέρια, ψαύοντας τα φυλλώματα ένα γύρο. Στους ουρητήρες, όπου στέκονται κυκλικά και για ώρα πολλή, ακινητούν, δεν ξέρεις τι κοιτάζουν. Κάτω τ’ αχαμνά τους κοιτάζουν ή πάνω στον ουρανό; Δεν ξέρεις. Το λεπτό δρεπάνι της καινούριας σελήνης ίσα που φεγγίζει, και στο πλάι δεν έχουν τι να δουν, είναι αδύνατον, τίποτα δεν βλέπουν – εκτός από το αβέβαιο περίγραμμα της σιλουέτας του άντρα δίπλα τους, τίποτα άλλο δεν βλέπουν, και το μόνο ότι κάτι λίγοι, ένας στ’ αριστερά δίπλα μου και κάνα δυο ακόμα πίσω μου, ακούγονται που κατουρούν.