Πίτερ Ράμπιτ: Φτου και βγαίνω!

Στις ρίζες κάποιου λόφου μ’ αεράκι δροσερό, ζούσε ένα κουνέλι εντελώς μοναδικό. Έλα κοντά, πλησίασε και ρίξε μια ματιά. Γαλάζια ρούχα φόραγε, κι είχε μεγάλα αυτιά.