Πίτερ Νιμπλ: Ο κλέφτης με τα μαγικά μάτια

12 να κλέβει και διάφορα άλλα πράγματα που είχε ανάγκη, όπως ρούχα, στρωσίδια, καθώς κι έναν επίδεσμο για τα μάτια του. Δοκίμασε να κλέψει και παπούτσια, αλλά ανα- κάλυψε πως προτιμούσε την ξυπολυσιά. Μέχρι τα τρίτα του γενέθλια, είχε γίνει άσος στις μικροκλοπές, καθώς και ο φόβος και τρόμος των μικροπωλητών. Πολλές φορές τον τσάκωσαν στα πράσα, αλλά κατάφερνε να ξεφεύγει πριν ειδοποιηθεί ο αστυφύλακας. Ένα από τα προβλήματα της εγκληματικής ζωής είναι ότι μειώνει τις προοπτικές κοινωνικής ανέλιξης. Οι νομο- ταγείς πολίτες ρίχνουν μια ματιά σε παιδιά όπως ο Πίτερ και γυρίζουν αλλού τα μάτια – χωρίς να τους προσφέρουν γλυκά, παιχνίδια ή την ελπίδα υιοθεσίας. Με το να εξα- σφαλίζει μόνος του τον επιούσιο, το αγόρι μας σιγούρεψε ότι θα περνούσε μια ζωή ορφανός και μόνος. Όμως, όλα αυτά άλλαξαν όταν συνάντησε έναν πα- νούργο τύπο με το όνομα κύριος Σέιμους. Ο κύριος Σέιμους ήταν ένας ψηλός, ξερακιανός, νευ- ρώδης άντρας, με χοντρές παλάμες και τεράστιο κεφάλι. Εξαιτίας της αδεξιότητας των χεριών του, δεν είχε κατα- φέρει να πραγματοποιήσει το όνειρό του να γίνει διαρ- ρήκτης. Αντιθέτως, είχε ασχοληθεί με τη ζητιανοκαπη- λεία. Όπως θα φαντάζεστε, ζητιανοκάπηλος ονομάζεται κάποιος που εκμεταλλεύεται ζητιάνους. Η δουλειά του ήταν να υιοθετεί ορφανά, να τα σακατεύει καλά καλά και μετά να τα στέλνει στους δρόμους για να ζητιανεύουν. Όποιο παιδί έκανε την αποκοτιά να γυρίσει με άδεια χέρια έτρωγε ένα γερό μπερντάκι και ύστερα ξεπουλιόταν