Πύρινη θύελλα (Οι περιπέτειες του νεαρού Σέρλοκ Χομλς)

23 Για μια στιγμή ο Σέρλοκ ένιωσε να ζαλίζεται από την τεράστια κλίμακα όσων έβλεπε, αλλά έπειτα η στιγμή πέ­ ρασε και η σκηνή ξανάγινε ένα πλήθος ανθρώπων που περπατούσαν προς πάσα κατεύθυνση. «Είσαι καλά;» ρώτησε μια φωνή. «Για μια στιγμή μου φάνηκε πως θα λιποθυμούσες». ΟΣέρλοκ γύρισε και βρήκε τονΜάθιου Άρνατ –τονΜά­ τι– να στέκεται δίπλα του. Ήταν πιο μικρόσωμος και ένα δυο χρόνια μικρότερος από τον Σέρλοκ, αλλά για μια στιγ­ μή ο Σέρλοκ δεν τον είδε ως αγόρι, ως τον φίλο του, αλλά ως ένα σύνολο από σημάδια και ενδείξεις. Μετά η στιγμή πέρασε και ήταν ξανά ο Μάτι – ο γερός, αξιόπιστος Μάτι. «ΟΆλμπερτ μάλλον δεν είναι καλά, ε;» είπε αναφερόμε­ νος στο άλογο του Μάτι, που τραβούσε το κλειστό βαρκάκι στο οποίο έμενε όποτε οΜάτι αποφάσιζε να αλλάξει πόλη. «Γιατί το λες αυτό;» ρώτησε ο Μάτι. «Έχεις άχυρο στο μανίκι σου» παρατήρησε ο Σέρλοκ «πράγμα που σημαίνει ότι τον ταΐζεις με το χέρι. Συνήθως τον αφήνεις να βόσκει γρασίδι όπου τυχαίνει να είναι δε­ μένος. Ο μόνος λόγος να ταΐζει κανείς ένα άλογο με το χέρι είναι αν ανησυχεί ότι δεν τρώει καλά». ΟΜάτι ανασήκωσε ένα φρύδι. «Καμιά φορά μ’ αρέσει να τον ταΐζω με το χέρι – δεν υπάρχει λόγος να το κάνεις ολόκληρη ιστορία» είπε. «ΟΆλμπερτ είναι ό,τι πιο κοντινό έχω σε οικογένεια, οπότε καμιά φορά μ’ αρέσει να του δίνω κάτι καλύτερο να φάει» συμπλήρωσε ανασηκώνοντας τους ώμους του αμήχανα.