Πύρινη θύελλα (Οι περιπέτειες του νεαρού Σέρλοκ Χομλς)

15 τελεία σε εκείνη τη γραμμή μεταφραζόταν πάντοτε σε μια νότα που ακουγόταν έτσι – εκτός αν υπήρχε μπροστά της ένα μικρό σύμβολο με τέσσερις γραμμές που την ανέβαζε ελα­ φρά σε «δίεση» ή ένα μικρό γωνιώδες «b» που την κατέβαζε ελαφρά σε ύφεση. Η δίεση και η ύφεση βρίσκονταν αντί­ στοιχα στο μέσο μέχρι την αμέσως ψηλότερη ή χαμηλότερη νότα από αυτήν που έπαιζε. Ήταν απλό και κατανοητό – γιατί λοιπόν δεν μπορούσε να μετατρέψει τη μουσική της παρτιτούρας σε κάτι που να μπορεί ν’ ακούσει ο Ρούφους Στόουν δίχως να μορφάζει από πόνο; Ο Σέρλοκ αντιλαμβανόταν ότι η πρόοδός του δεν ήταν τόσο γρήγορη όσο θα ήθελε ο Στόουν, και αυτό τον ενοχλού­ σε. Πολύ θα ήθελε απλά να έπιανε το βιολί και να έπαιζε όμορφα, από την πρώτη φορά και κάθε φορά – δυστυχώς όμως, στη ζωή δεν είχαν έτσι τα πράγματα. Θα έπρεπε όμως, σκέφτηκε αγανακτισμένος. Θυμόταν να κάνει τις ίδιες σκέ­ ψεις για το πιάνο στο πατρικό του σπίτι. Είχε καθίσει ώρες ολόκληρες μπροστά στα πλήκτρα του, προσπαθώντας να καταλάβει γιατί δεν μπορούσε να παίξει καλά από την πρώ­ τη στιγμή. Σε τελική ανάλυση, το πιάνο είχε μια αδιαπραγ­ μάτευτη λογική: Πατούσες ένα πλήκτρο και έβγαινε μια νό­ τα. Το ίδιο πλήκτρο έβγαζε πάντοτε την ίδια νότα – προφα­ νώς λοιπόν, τομόνοπου είχε νακάνει κανείς ήταν ναθυμάται ποιοπλήκτρο έβγαζε την εκάστοτε νότα, και έτσι θαμπορού­ σε ναπαίξει. Τοπρόβλημαήταν ότι, όσο κι αν είχε παιδευτεί, ποτέ δεν είχε καταφέρει να παίξει πιάνο όπως η αδελφή του – απαλά και όμορφα, σαν νερό που κελαρύζει.