Οι πικρές αλήθειες της γλώσσας μου

14 | Γ. Μπαμπινιώτης: Οι πικρές αλήθειες της γλώσσας μου Ελληνική, μια εξέλιξη. Για παράδειγμα η τάση προς «ανα- λυτικές δηλώσεις». Αντί να λέμε «γέγραφα» λέμε «έχω γρά- ψει» , αντί να λέμε «λύσω» λέμε «θα λύσω» και «θα λύνω» . Αυτές οι αναλυτικές δηλώσεις έναντι των «συνθετικών» είναι μία γενικότερη τάση των γλωσσών, που υπάρχει και στα Ελληνικά. Όπως υπάρχει μία απλοποίηση. Παλιά, στην αρχαία γλώσσα, είχαμε πέντε βραχέα και επτά μακρά φωνήεντα, ενώ σήμερα έχουμε ένα πολύ απλό σύστημα φωνηέντων. Αλλαγές υπάρχουν, και αλίμονο αν δεν υπήρχαν. Θα σή- μαινε ότι είμαστε ένας κοκαλωμένος, παγωμένος λαός, κολ- λημένος σε ένα σημείο κάπου, από το οποίο δεν αλλάζει τίποτε. Σήμερα, λοιπόν, μιλάμε την ίδια γλώσσα στην εξέλιξή της κι αυτό είναι το σημαντικό. Επιπλέον έχουμε αυτή τη συνέχεια, που μας εξασφαλίζει μεταξύ άλλων το μοναδικό πλεονέκτημα να διαβάζεις ένα κομμάτι από τον Πλάτωνα, τους Διαλόγους, ή από τον Ξενοφώντα και να το καταλαβαί- νεις, να το αισθάνεσαι ότι είναι δικό σου. Μπορεί να στέ- κεσαι σε έναν τύπο ή σε κάποια λέξη, αλλά το αισθάνεσαι ότι είναι δικό σου κείμενο. Άρα η συνέχεια της γλώσσας είναι το ιδιαίτερο, και θα το πω και μοναδικό, σε σχέση με άλλες γλώσσες, χαρακτη- ριστικό της Ελληνικής. Δεν είναι «μητέρα όλων των γλωσ- σών» όπως βαυκαλίζονται μερικοί. Δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Ισχύει όμως ότι έχει τη συνέχεια σαράντα αιώνων.