Οι πικρές αλήθειες της γλώσσας μου

18 | Γ. Μπαμπινιώτης: Οι πικρές αλήθειες της γλώσσας μου γικής σκέψης. Διαφωνώ ως γλωσσολόγος. Βέβαια, ένας πολιτισμός που αισθάνεται υπεροχή δεν παίρνει εύκολα από άλλους πολιτισμούς. Πού παίρνει όμως; Παίρνει στο επίπεδο των εμπορικών συναλλαγών, των ειδών ανταλλαγής, σε ονομασίες φυτών, πρώτων υλών και λοιπά. Εκεί έχουμε πάρει. Δεν έχουμε πάρει λέξεις που έχουν σχέση με διανόηση, με σκέψη, με πολιτισμό, με φιλοσοφία, με επιστήμη. Δεν έχουμε πάρει κυρίως στην αρχαιότητα, στους κλασικούς χρόνους. Αργό- τερα, στη ρωμαϊκή περίοδο και στο Βυζάντιο και στις επό- μενες περιόδους, έχουμε πάρει πολλά. Επομένως στην κλασική αρχαιότητα υπήρχε μια εσω- στρέφεια, που ήταν «πολιτισμική εσωστρέφεια» κατά κάποιο τρόπο, με την έννοια ότι είχαν την αίσθηση πως έχουν δη- μιουργήσει έναν μεγάλο πολιτισμό και πως διέθεταν πολι- τισμική αυτάρκεια, γεγονός που δεν τους έδινε κίνητρα να μάθουν ξένες γλώσσες – γιατί είναι αλήθεια ότι δεν μάθαι- ναν οι αρχαίοι ξένες γλώσσες. Ας πούμε, διαπιστώνουμε ότι οι περσικές λέξεις στα Ελληνικά είναι ελάχιστες παρ’ όλες τις στενές επαφές και τους πολέμους. Είναι η λέξη «παράδεισος» λ.χ., αν και δεν γνωρίζουμε ακριβώς πώς έχει μπει στη γλώσσα μας. Επισημαίνω ακόμα ένα σημαντικό –γλωσσολογικά μι- λώντας– ζήτημα: υπάρχει ένα υπόστρωμα γλωσσικό στην ελληνική γλώσσα, αυτό που λέμε «προελληνικό γλωσσικό υπόστρωμα». Δηλαδή ένας αριθμός λέξεων και δομών, επιρ-