Πέτρινα πλοία

12 ΜΑΡΊΑ ΞΥΛΟΎΡΗ σχεται πως όλα θα πάνε καλά· μα τώρα είναι νύχτα και δεν έχει να της υποσχεθεί τίποτα· είναι μια ανα- κούφιση κι αυτή, να μη χρειάζεται να υποσχεθεί πράγματα που δεν είναι στο χέρι του, πράγματα που δεν είναι στο δικό της. Πάνω στο μάρμαρο αφημένο το ποτήρι, μισο- πιωμένο, κι αυτή με τα μάτια κλειστά να κοιτάζει τη μέσα θέα, έτσι τη λέει. Μερικές φορές φέρνει τα χέρια του στα μάτια της να την αναγκάσει να τα ανοίξει, ελπίζοντας πως θα προλάβει να δει κάτι απ’ αυτή τη μέσα θέα, μα η μέσα θέα είναι γρήγορη και πάντα του ξεφεύγει· όλο και πιο αραιά προσπαθεί να την πιάσει. Πάλι το σκυλί. Παλιά άκουγες και λύκους · ήταν τέτοιο το βουνό. Τώρα οι λύκοι είναι όλοι εξημερω- μένοι· όλοι σκυλιά. Αυτό του το είπε ο πατέρας του κάποτε · ήταν πολύ μικρός τότε και δεν θυμάται την αφορμή, μόνο την κουβέντα θυμάται: «Δεν αφανί- σαμε τους λύκους, Βαγγέλη, σκυλιά τούς κάναμε όλους, τους εξημερώσαμε, κι οι λίγοι που είχανε απο- μείνει λύκοι πεθαίνουνε σιγά σιγά, αυτό είν’ όλο». «Θυμάσαι που σου ’χα πει; Που έλεγε ο πατέρας μου πως όλους τους λύκους, ή τους περισσότερους, τους μερέψαμε;» Δεν του απαντά. Σαλεύουν μόνο