Πέτρινα πλοία

ΠΈΤΡΙΝΑ ΠΛΟΊΑ 11 σματα· κι ο ουρανός να ετοιμάζεται τώρα να φωτί- σει, ίσα στις άκρες. Αλλά ακόμη το φεγγάρι κύκλος· ακόμη οι σκιές μαύρες και βαριές· πέφτουνε πάνω στ’ αποτσίγαρα ολόγυρα στα πόδια τους. Παραπέρα τ’ αλύχτισμα ενός σκυλιού διασχίζει σαν γραμμή χορτάρια και μνήματα· η σκιά του καμπαναριού · ο ύπνος των σπιτιών · πού και πού ένα περαστικό αυ- τοκίνητο · το ακατάπαυστο μουρμουρητό του ποτα- μού · η ανάσα της θάλασσας λίγο μακρύτερα· πού και πού η φωνή του, «Πιες». Μια γουλιά αυτή, μια γουλιά αυτός. Κάθεται το κρύο της άνοιξης σαν σταγόνες στα γένια του, στα μαλλιά του, στα ρούχα του · κάθεται το κρύο της άνοιξης σαν σταγόνες στα μαλλιά της, στο δέρμα της, στη ζακέτα της που είναι η ζακέτα του. «Πιες τον καφέ σου», και ξανασηκώνει το πο- τήρι να της φέρει το καλαμάκι στο στόμα. Φραπές γλυκός με γάλα, χωρίς παγάκια · τον παγώνει το κρύο της νύχτας · αρκεί. Και κάτω απ’ τα νύχια του σκαλωμένο το χώμα, σκοτεινό, βρεμένο. Με τη μύτη του παπουτσιού σπρώχνει τ’ αποτσί- γαρα πιο βαθιά στο χώμα. «Καιρό έχουμε να καθί- σουμε έτσι» της λέει. Τη μέρα όλο τρέχουν · στον έναν γιατρό, στον άλλον έπειτα· τη μέρα τής υπό-