Πεταλούδα: Η ιστορία μου

ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ 15 βγαίνω ξανά στην επιφάνεια, με τη μύτη μου γεμάτη χλώριο και τα μάτια μου ορθάνοιχτα από το σοκ. Φτύνω και σπαρταράω σαν ψάρι που πιάστηκε στο αγκίστρι. Χτυπάω με δύναμη χέρια και πόδια και κάπως καταφέρνω να φτάσω ξανά στην άκρη της πισί- νας. Πιάνομαι γερά από το τοιχάκι, με τα μάτια μου καρφωμένα στο νερό που χορεύει. «Έξω!» μου φωνάζει εκείνος. «Βγες έξω αμέσως!» Βγαίνω με κόπο από την πισίνα και τρέχω να σταθώ λίγο πιο μακριά. Κοιτάζω τον μπαμπά με επιφύλαξη. Έχει το βλέμμα του ανθρώπου που με χαρά θα το έκανε αυτό όλη την ημέρα. Τρεις, τέσσερις, είκοσι φορές, μέχρι να μάθω ξανά να κολυμπάω. Έρ- χεται πάλι προς το μέρος μου κι εγώ ρίχνω ένα ικετευτικό βλέμμα στη μητέρα μου. Εκείνη κάθεται ακίνητη και μας κοιτάζει από το πλάι της πισίνας. Η έκφρασή της είναι ανεξιχνίαστη. Δεν λέει λέξη. Η πισίνα είναι του μπαμπά το βασίλειο. «Έζατ! Τρελάθηκες;» Τολμάω να σηκώσω το βλέμμα για να δω. Είναι ο θείος μου, ο Χουσάμ, ο μικρότερος αδερφός του μπαμπά. Ο σωτήρας μου. «Μα τι κάνεις εκεί;» φωνάζει ο Χουσάμ, κάνοντας τον γύρο της πισίνας για να μας φτάσει. Κοιτάζω τον μπαμπά. Το πρόσωπό του είναι ακόμη κατακόκ- κινο, όμως δείχνει κάπως αποπροσανατολισμένος τώρα που τον έκοψαν πάνω στο παραλήρημά του. Αυτή είναι η ευκαιρία μου. Τρέχω στη μαμά και χώνομαι ανάμεσα στα πόδια της καρέκλας της. Τραβάω και τη μακριά της φούστα πίσω μου. Ο καβγάς που εκτυλίσσεται πλάι στην πισίνα μού ακούγεται τώρα καθησυχα- στικά μακριά. Η μαμά μετακινείται ελαφρά στην καρέκλα της. Θα είμαι ασφαλής εδώ ώσπου να ηρεμήσει ο μπαμπάς. Ύστερα από εκείνη την ημέρα, ο μπαμπάς δεν με αφήνει από τα μάτια του. Δεν πρόκειται να διακινδυνεύσει να με χαλάσει