Πεταλούδα: Η ιστορία μου

ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ 13 πισίνες ως προπονητής. Ο μπαμπάς πίστευε πάντοτε στις ικανό- τητές του με πάθος. Μια μέρα πριν γεννηθώ εγώ έριξε τη Σάρα, που ήταν ακόμη μωρό, μέσα στην πισίνα, για να αποδείξει πόσο καλός προπονητής ήταν. Ήθελε να δείξει στους άλλους ότι μπο- ρούσε να μάθει ακόμα και σ’ ένα μωρό, στην κόρη του, να κολυ- μπάει. Η μαμά είχε μείνει να τον κοιτάζει σιωπηλή αλλά έντρομη καθώς εκείνος έβγαζε από το νερό την αδερφή μου. Τον χειμώνα που γίνομαι τεσσάρων χρονών ο μπαμπάς πιά- νει δουλειά στο Αθλητικό Συγκρότημα Τισρέεν, έδρα της Συρια- κής Ολυμπιακής Επιτροπής στη Δαμασκό. Κανονίζει να αναλάβει εμένα ένας άλλος προπονητής, ενώ ο ίδιος επικεντρώνεται στη Σάρα, που είναι τότε εφτά ετών. Κάνω προπόνηση τρεις φορές την εβδομάδα στην τρομακτική πισίνα των ολυμπιακών διαστά- σεων. Οι βασικές πηγές φωτός είναι τα μακριά, χαμηλά παράθυ- ρα που απλώνονται κατά μήκος των τριών πλευρών του κτιρίου. Πάνω από το τζάμι είναι καρφωμένα μεταλλικά στόρια, που κρα- τάνε απέξω το εκτυφλωτικό φως του ήλιου. Σε ένα από αυτά, δίπλα στον πίνακα με τα σκορ, είναι κρεμασμένο ένα μεγάλο πορτρέτο του σύριου προέδρου Μπασάρ Αλ-Ασάντ. Στην πισίνα κάνει πάντοτε παγωνιά. Πολύ σύντομα, όμως, ανακαλύπτω ότι έχει και τα καλά του το να είσαι μικροκαμωμένη, ντροπαλή και χαριτωμένη. Δεν περνάει πολύς καιρός και ο και- νούργιος μου προπονητής την έχει πατήσει μαζί μου. Τον κάνω ό,τι θέλω. «Κρυώνω» μουρμουρίζω, κοιτάζοντάς τον με ορθάνοιχτα τα αθώα μάτια μου. «Τι τρέχει, μικρή μου;» ρωτάει ο προπονητής. «Κρυώνεις; Δεν παίρνεις την πετσετούλα σου να πας να καθίσεις λίγο έξω στον ήλιο; Τι τρέχει, αγάπη μου; Πεινάς κιόλας; Εντάξει, λοιπόν, έλα να σου βάλω λίγο κέικ».