Πεταλούδα: Η ιστορία μου

11 1 Μ αθαίνω να κολυμπάω πριν μάθω να περπατάω . Ο μπαμπάς μου, ο Έζατ, που είναι προπονητής κολύμβησης, με βάζει απλώς μέσα στο νερό. Δεν είμαι αρκετά μεγάλη για να φορέσω μπρατσάκια, οπότε κι εκείνος βγάζει την πλαστική σχάρα από το λούκι της υπερχείλισης στην άκρη της πισίνας και με ρίχνει μέσα στο ρηχό νερό που βρίσκεται από κάτω. «Έλα, χτύπα τα πόδια σου τώρα έτσι» λέει ο μπαμπάς. Κουνάει τα χέρια του σαν κουπιά κι εγώ χτυπάω τα πόδια μου όπως όπως μέχρι να καταλάβω πώς πρέπει να κλοτσάω. Συχνά κουράζομαι και το λίκνισμα του νερού με νανουρίζει και κοιμάμαι. Ομπαμπάς δεν το παίρνει είδηση ποτέ. Είναι πολύ απασχολημένος με το να δίνει εντολές στη μεγαλύτερη αδερφή μου, τη Σάρα. Καμία από τις δυο μας δεν επέλεξε να μάθει να κολυμπάει. Δεν θυμόμα- στε καν πώς ξεκινήσαμε. Απλώς κολυμπάμε, πάντοτε αυτό κάναμε. Είμαι ένα γλυκό παιδάκι, με ανοιχτόχρωμο δέρμα, μεγάλα καστανά μάτια, μακριά σκουρόχρωμα μαλλιά και στρωτό, καλο- φτιαγμένο σουλούπι. Είμαι αδιανόητα ντροπαλή και δεν ανοίγω σχεδόν ποτέ το στόμα μου για να μιλήσω. Είμαι χαρούμενη μόνο όταν βρίσκομαι με τη μαμά μου, τη Μερβάτ. Όποτε πηγαίνει στην τουαλέτα, εγώ κάθομαι απέξω μέχρι να τελειώσει. Όποτε πάει να μου μιλήσει κανένας άλλος ενήλικας, κάθομαι απλώς και τον κοιτάζω αμίλητη.