Πεταλούδα: Η ιστορία μου

YUSRA MARDINI 18 καταρρέουν από την πίεση. Εμείς καθόμαστε και κουνάμε σιω- πηλά το κεφάλι. Το καλοκαίρι που γίνομαι έξι παρακολουθούμε τους τελικούς αγώνες των Ολυμπιακών του 2004 στην Αθήνα. Βλέπουμε τα 100 μέτρα πεταλούδα των αντρών. «Κοιτάξτε τη λωρίδα τέσσερα» λέει ο μπαμπάς. «Μάικλ Φελπς. Ο Αμερικάνος». Στο καθιστικό απλώνεται μια τεταμένη σιωπή. Ακούγεται μια κόρνα. Οχτώ κολυμβητές τινάζονται σαν βέλη στην πισίνα. Μια υπόγεια κάμερα δείχνει τον Φελπς να στρίβει τη λεκάνη του, ενώ τα μακριά του πόδια και οι ακούραστοι αστράγαλοι αναδεύουν το νερό πίσω του. Οι κολυμβητές ξαναβγαίνουν στην επιφάνεια μέσα σε μια έκρηξη αφρισμένου νερού. Ο Φελπς βρίσκεται σχε- δόν ένα μέτρο πίσω από τον αντίπαλό του, τον Ίαν Κρόκερ. Η μάχη φαντάζει μάταιη. Οι τεράστιοι ώμοι του Φελπς τεντώνονται προς τα πίσω, το σώμα του πέφτει με πάταγο προς τα μπρος. Κάνει την τούμπα του και παντού τινάζονται αφροί. Ξαναβγαίνει στην επιφάνεια, όμως είναι ακόμη πίσω. Αποκλείεται να τα καταφέρει. Σαράντα μέτρα, τριάντα μέτρα. Στα είκοσι πέντε μέτρα πριν από τον τερματισμό ο Φελπς διπλασιάζει την ταχύτητά του. Και φτάνει τον Κρόκερ. Τα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα. Τεντώνεται και πέφτει, τε- ντώνεται και πέφτει. Χωρίς σταματημό. Κρατάω την αναπνοή μου. Είναι τόσο κοντά. Τρία, δύο, ένα. Ο Φελπς και ο Κρόκερ χτυπάνε με δύναμη το σημείο του τερματισμού. Πρώτος ο Φελπς. Του το πήρε το χρυσό του Κρόκερ. Νίκησε για τέσσερα εκατοστά του δευτερολέπτου. Κοιτάζω σαν μαγεμένη την οθόνη. Ο μπαμπάς σηκώνεται και δίνει μια με τη γροθιά του στον αέρα. Γυρίζει και μας κοιτάζει στα μάτια.