Πες μου ποιος είναι ο εχθρός

Π Ε Σ Μ Ο Υ Π Ο Ι Ο Σ Ε Ι Ν Α Ι Ο Ε Χ Θ Ρ Ο Σ 15 «Μάλιστα, μην ανησυχείτε. Καληνύχτα». Κατέβασε το τηλέφωνο και ξαναέβρισε. Αυτή τη φορά βαριά. Κάθισε στην πολυθρόνα του γραφείου και έπιασε το κεφάλι του. Το δεξί χέρι του συνέχιζε να τρέμει. Δεν χρειάστηκε να περιμένει πολύ. Η ιστορία τέλειω- σε ύστερα από λίγα λεπτά. Ήρθε ο αξιωματικός που του είχε αναγγείλει ο διοικητής του –«Αστυνόμος Α΄ Δεμερτζής Νικόλαος, Κρατική Ασφάλεια. Σε ενημέρωσε ο διοικητής σου, νομίζω», «Ναι, μάλιστα, τον έχουμε ακόμη στις αφίξεις, ελάτε μαζί μου»–, πήρε τον Μπάμπη από το Μανταμάδο και έφυγε. Αλλά το τρέμουλο επέ- μενε. Κάτι κάπου δεν πήγαινε καλά, χωρίς να μπορεί να πει τι ακριβώς. Ο ασφαλίτης που κάπου είχε ξαναδεί και που φαινόταν πιο ανήσυχος από τον Μπάμπη; Το πικρό χαμόγελο του Μπάμπη όταν είδε τον ασφαλίτη; Η φωνή του διοικητή του στο τηλέφωνο; Κάτι στη σκη- νή δεν κολλούσε. Μπορεί βέβαια να ήταν απλά ότι έπρε- πε να κάνει, εντολή διοικητή, παρατυπία. Το περιστα- τικό δεν έπρεπε να καταγραφεί πουθενά. Ούτε βιβλίο συμβάντων ούτε τίποτε. Ο Μπάμπης δεν υπήρξε ποτέ. Και ο Μανέτας σαν καλό παιδί έκανε ό,τι του είπαν. Και ήξερε πόσο σιχαινόταν την αδυναμία του να πει όχι σε εντολή. Τελικά, βέβαια, ξέσπασε στον δόκιμο. Του έβαλε τις φωνές γιατί το γραφείο ήταν χάλια, τον έβαλε να κάνει και να ξανακάνει γύρους και ελέγχους, αλλά