Πες μου ποιος είναι ο εχθρός

Μ Ι Χ Α Λ Η Σ Κ Α Σ Τ Ρ Ι Ν Ο Σ 12 φόρεσε ό,τι βρήκε πρόχειρο στην ντουλάπα. Όχι φοβι- σμένος ακριβώς, αλλά έξω από τα νερά του. Τώρα ποια νερά ήταν αυτά, ήταν άλλη ιστορία, πάντως Μπάμπης από το Μανταμάδο δεν ήταν. «Πού είναι το διαβατήριο;» «Δες το κι εσύ, αλλά δεν θα βγάλεις άκρη αποκεί. ΄Η είναι η πιο τέλεια πλαστογραφία ή... είναι γνήσιο». Στο λύκειο, όταν έμπαινε ο καθηγητής, καταλάβαινε από τη φάτσα του αν το πήγαινε για διαγώνισμα. Και, όταν το καταλάβαινε, τον έπιανε πάντα ένα τρέμουλο στο δεξί χέρι. Λες και το αναθεματισμένο ήξερε τι το περίμενε και αρνιότανε να γράψει. Και στη σχολή και στην υπηρεσία μετά το ίδιο τρέμουλο όταν σκοτείνιαζαν τα πράγματα. Τώρα πια ήξερε ότι, όταν τον έπιανε τρέμουλο στο χέρι, κάτι κάπου είχε στραβώσει για τα καλά. Σαν να του έπαιζε παιχνίδια ο εαυτός του, σαν το χέρι του να ’βλεπε πριν απ’ αυτόν τα σκατά που ξεχείλιζαν. Και τώρα το τρέμουλο του ήρθε βίαιο. Ο Μηνάς ήταν ευαγγέλιο στα έγγραφα. Χρόνια στην Ασφάλεια, άσος στις υποθέσεις πλαστογραφίας, αλλά και μεγάλος ξενύχτης. Κυκλοφορούσε με ένα φτιαγμέ- νο Χιουντάι, μη λογαριάζοντας όρια ταχύτητας και φα- νάρια, και δεν υπήρχε σκυλάδικο στην ευρύτερη περι- φέρεια πρωτευούσης που να του έχει ξεφύγει. Ώσπου μια Κυριακή πρωί, γυρίζοντας τύφλα από διασκέδαση,