Πες μου ποιος είναι ο εχθρός

Μ Ι Χ Α Λ Η Σ Κ Α Σ Τ Ρ Ι Ν Ο Σ 22 χαρακτήρας και των δυο τους, κανείς δεν έκανε ερωτή- σεις. Όχι ότι χρειαζόταν. Ο διάλογος μεταξύ τους ήταν πάντα χωρίς λόγια. Και τώρα της έλεγε ότι επιτέλους τα φαντάσματα του παρελθόντος παίρνουν μάλλον υπο- χρεωτική σύνταξη. Έναν χρόνο τώρα στο χωριό, η δου- λειά δεν έλειψε. Το σπίτι που έπρεπε να ξαναστηθεί απ’ την αρχή, το χωράφι που βρήκαν σε κακά χάλια. Ευτυ- χώς. Η δουλειά ήταν, φαίνεται, λυτρωτική. Ο Ασλανίδης κατάφερε να χάσει το βάρος που τόσα χρόνια δίαιτας απέτυχαν να κάνουν, περιόρισε το κάπνισμα, άρχισε πάλι να διαβάζει και να βγαίνει, ξαναβρήκε το κέφι του κι ας μην το ’δειχνε στους άλλους. Και η ίδια άρχισε σιγά σιγά το βιβλίο που τόσα χρόνια ήθελε να γράψει. Έξω απ’ το καφενείο ο Ντελοκωστής μάλωνε τον γιο του. «Μωρέ συ Μανωλιό, αμολαρτό, μωρ’, ήφηκες τον κούλουκα; Εδά θα πάρει το ίσα κάτω». «Όι, εγώ δεμένο τον ήφηκα». «Και μοναχός του, μωρέ, εμόλαρε, που να σου πάρει ο χίλιος ο διάολος τον πατέρα! Γεια σου, ταξίαρχε». Ο... ταξίαρχος ήταν ο Ασλανίδης. Όταν πρωτοπήρε άδεια, πρωτοετής στη σχολή, και γύρισε στο χωριό, φο- ρούσε τη στολή του ευέλπιδος, υποχρεωτικό γαρ. Κα- τέβηκε από το λεωφορείο στην πλατεία και από το καφενείο τού φώναξε ένας παλιός συμμαθητής «καλώς