Περί ηρώων και τάφων

Π Ε Ρ Ι Η Ρ Ω Ω Ν Κ Α Ι Τ Α Φ Ω Ν 17 σε σένα. Νομίζω πως είναι κάτι άλλο... Το ότι το πνεύμα σου κυριαρχεί στη σάρκα σου, σαν να βρίσκεσαι πάντα σε ακλόνητη θέση. Καλά, μου αρέσεις ίσως να μην είναι η σωστή λέξη, ίσως με ξαφνιάζεις, μου προκαλείς θαυμασμό ή μ’ εκνευρίζεις, δεν ξέρω... Το πνεύμα σου που βασιλεύει πάνω στο σώμα σου σαν αυστηρός δικτάτορας. »Σαν να έπρεπε ο Πάπας Πίος ΧΙΙ να φυλάει ένα πορνείο. Έλα, μη θυμώνεις, αφού ξέρω πια πως είσαι ένα αγγελικό πλά­ σμα. Επιπλέον, όπως σου είπα, δεν ξέρω αν αυτό μου αρέσει σε σένα ή είναι αυτό που περισσότερο μισώ». Έκανε μεγάλη προσπάθεια να συγκρατήσει το βλέμμα του πάνω στο άγαλμα. Είπε πως εκείνη τη στιγμή ένιωσε φόβο και γοητεία · φόβο να γυρίσει να κοιτάξει και καταναγκαστική επι­ θυμία να το κάνει. Θυμήθηκε πως μια φορά, στο φαράγγι της Ουμαουάκα, στους καταρράκτες του Γαργάντα ντελ Ντιάμπλο, ενώ παρατηρούσε κάτω από τα πόδια του τη μαύρη άβυσσο, μια ακατανίκητη δύναμη τον έσπρωξε ξαφνικά να πηδήξει στην άλ­ λη μεριά. Κι εκείνη τη στιγμή κάτι παρόμοιο του συνέβαινε: σαν κάτι να τον έσπρωχνε να πηδήξει πάνω από μια σκοτεινή άβυσ­ σο «προς την άλλη πλευρά της ύπαρξής του». Και τότε, εκείνη η ασυνείδητη αλλά ακατανίκητη δύναμη τον ανάγκασε να γυρί­ σει το κεφάλι του. Μόλις πρόλαβε να τη διακρίνει, απέστρεψε γρήγορα το βλέμ­ μα του, καρφώνοντάς το ξανά στο άγαλμα. Φοβόταν τα ανθρώ­ πινα πλάσματα: του φαίνονταν απρόβλεπτα, αλλά πάνω απ’ όλα διεστραμμένα και βρομερά. Τα αγάλματα, αντιθέτως, του πρό­ σφεραν μια ήρεμη ευτυχία, ανήκαν σ’ έναν τακτοποιημένο, όμορφο και καθαρό κόσμο. Του ήταν ωστόσο αδύνατον να δει το άγαλμα: εξακολουθού­ σε να έχει στα μάτια του τη φευγαλέα εικόνα της άγνωστης, την μπλε κηλίδα της φούστας της, τα ίσια και μακριά μαύρα μαλλιά