Περί ηρώων και τάφων

Ε Ρ Ν Ε Σ Τ Ο Σ Α Μ Π Α Τ Ο 16 του χρόνου. «Ναι, με κανέναν τρόπο δεν είναι έτσι» και τον παρατηρούσε εξονυχιστικά όπως παρατηρεί ένας ζωγράφος το μοντέλο του, ρουφώντας νευρικά το αιώνιο τσιγάρο της. «Περίμενε» έλεγε. «Είσαι κάτι παραπάνω από ωραίο παιδί» έλεγε. «Είσαι ένα ενδιαφέρον και σοβαρό αγόρι, πέρα απ’ το ότι έχεις και πολύ παράξενο τύπο». «Ναι, βέβαια» παραδεχόταν ο Μαρτίν χαμογελώντας με πί­ κρα, ενώ σκεφτόταν «βλέπεις ότι έχω δίκιο», γιατί όλα αυτά λέγονται όταν κάποιος δεν είναι ωραίο παιδί και όλα τα υπόλοι­ πα δεν έχουν σημασία. «Σου είπα όμως να περιμένεις» απαντούσε εκνευρισμένη. «Έχεις μακρουλό πρόσωπο με στενό μέτωπο, όπως τα πρόσωπα του Γκρέκο». Ο Μαρτίν γρύλισε. «Σώπα, λοιπόν» συνέχισε εκείνη αγανακτισμένη, όπως ένας σοφός που τον διακόπτουν ή τον απασχολούν με κοινοτοπίες τη στιγμή που είναι έτοιμος να βρει την τελική επιθυμητή φόρμου­ λα. Και ρουφώντας πάλι με απληστία το τσιγάρο της, όπως έκα­ νε συνήθως όταν συγκεντρωνόταν, και σμίγοντας τα φρύδια, πρόσθεσε: «Αλλά, ξέρεις: καθώς σύντομα θα ξεφύγεις από το σχέδιο του ισπανικού ασκητισμού, φιλήδονα χείλη θ’ ανθήσουν στο πρόσω­ πό σου. Κι επιπλέον έχεις κι αυτά τα υγρά μάτια. Σώπα, ξέρω πως δεν σου αρέσει τίποτα απ’ όσα σου λέω, όμως άφησέ με να τελειώσω. Πιστεύω πως οι γυναίκες πρέπει να σε βρίσκουν ελ­ κυστικό, αντίθετα με αυτό που υποθέτεις. Ναι, ακόμα και η έκφρασή σου. Ένα μείγμα αγνότητας, μελαγχολίας και αισθη­ σιασμού. Αλλά επιπλέον... για μια στιγμή... Μια αγωνία στα μάτια σου, κάτω απ’ αυτό το μέτωπο που μοιάζει με πεταχτό μπαλκόνι. Δεν ξέρω όμως αν είναι όλα αυτά που μου αρέσουν