Περί ηρώων και τάφων

Π Ε Ρ Ι Η Ρ Ω Ω Ν Κ Α Ι Τ Α Φ Ω Ν 15 δωματίου νομίζει κανείς πως ακούει ένα ύποπτο τρίξιμο. Γιατί πολλές φορές είχε νιώσει εκείνη την αίσθηση στο σβέρκο, αλλά ήταν απλώς ενοχλητική ή δυσάρεστη · μιας και (εξήγησε) πάντο­ τε θεωρούσε τον εαυτό του άσχημο και γελοίο και τον ενοχλού­ σε και μόνο η υπόνοια πως κάποιος τον περιεργαζόταν ή απλώς και μόνο τον παρατηρούσε πίσω από την πλάτη του · λόγος για τον οποίο καθόταν στις τελευταίες θέσεις στα τραμ και στα λε­ ωφορεία ή έμπαινε στον κινηματογράφο όταν τα φώτα ήταν σβηστά. Εκείνη τη στιγμή όμως ένιωσε κάτι διαφορετικό. Κάτι –δίστασε σαν να έψαχνε την κατάλληλη λέξη–, κάτι ανατριχιαστι- κό , κάτι παρόμοιο μ’ εκείνο το ύποπτο τρίξιμο που ακούμε ή πιστεύουμε πως ακούμε μέσα στη βαθιά νύχτα. Έκανε μια προσπάθεια να συγκρατήσει το βλέμμα του πάνω στο άγαλμα, αλλά στην πραγματικότητα δεν το έβλεπε πια: τα μάτια του είχαν γυρίσει προς τα μέσα, όπως όταν σκεφτόμαστε τα περασμένα και προσπαθούμε να ανασυγκροτήσουμε σκοτει­ νές αναμνήσεις που απαιτούν όλη τη συγκέντρωση του πνεύμα­ τός μας. «Κάποιος προσπαθεί να επικοινωνήσει μαζί μου» είχε σκεφτεί αναστατωμένος. Η αίσθηση ότι κάποιος τον παρακολουθούσε επιδείνωσε, όπως πάντα, τα κόμπλεξ του: ένιωθε άσχημος, δυσανάλογος, αδέξιος. Ακόμα και τα δεκαεφτά του χρόνια του φαίνονταν γε­ λοία. «Όμως δεν είναι έτσι» θα του έλεγε δύο χρόνια αργότερα η κοπέλα που εκείνη τη στιγμή βρισκόταν πίσω του · τεράστιο διά­ στημα –σκεφτόταν ο Μπρούνο– γιατί δεν μετριέται με μήνες ούτε καν με χρόνια, παρά, όπως ταιριάζει σ’ εκείνη την τάξη των όντων, με πνευματικές καταστροφές, με ημέρες απόλυτης μοναξιάς και ανείπωτης θλίψης · ημέρες που μακραίνουν και παραμορφώνονται σαν ζοφερά φαντάσματα πάνω στους τοίχους