Περί ηρώων και τάφων

Ε Ρ Ν Ε Σ Τ Ο Σ Α Μ Π Α Τ Ο 24 δαν στην έκφρασή της έναν χαρακτήρα που δεν μπορούσε εύ­ κολα να ξεχαστεί. Ο Μαρτίν είπε ακόμα ότι παρόλο που τίποτα δεν είχε συμβεί ανάμεσά τους, παρόλο που βρέθηκε ή μίλησε μαζί της μόνο μία φορά, με αφορμή κάτι ασήμαντο, δεν θα μπορούσε πια να ξεχάσει το πρόσωπό της σ’ όλη την υπόλοιπη ζωή του. Και ο Μπρούνο σκέφτηκε πως ήταν αλήθεια, γιατί ήταν κάτι παραπάνω από όμορ­ φη. Ή, μάλλον, δεν μπορούσε κανείς να είναι σίγουρος πως ήταν όμορφη. Ήταν διαφορετική. Και τελικά ήταν έντονα ελκυστική για τους άντρες, όπως παρατηρούσε όταν περπατούσε δίπλα της. Είχε ένα ύφος αφηρημένο και ταυτόχρονα συγκεντρωμένο, σαν να συλλογιζόταν κάτι που την άγχωνε ή σαν να κοίταζε μέσα της, και ήταν βέβαιο πως οποιοσδήποτε τη συναντούσε θα πρέπει να ανα­ ρωτιόταν «Ποια είναι αυτή η γυναίκα, τι αναζητά, τι σκέφτεται;» Εκείνη η πρώτη συνάντηση υπήρξε αποφασιστική για τον Μαρτίν. Μέχρι εκείνη τη στιγμή οι γυναίκες ήταν ή εκείνες οι αγνές και ηρωικές παρθένες των θρύλων ή πλάσματα επιπόλαια και απερίσκεπτα, κουτσομπόλες και βρόμικες, εγωπαθείς και φλύαρες, άπιστες και υλίστριες («όπως η ίδια η μητέρα τουΜαρ­ τίν» σκέφτηκε ο Μπρούνο πως σκεφτόταν ο Μαρτίν). Και ξαφ­ νικά συναντιέται με μια γυναίκα που δεν χωράει σε κανένα από εκείνα τα δύο καλούπια που μέχρι εκείνη τη συνάντηση αυτός πίστευε πως ήταν τα μοναδικά. Για μεγάλο διάστημα, εκείνο το πρωτόγνωρο γεγονός τον αναστάτωνε, εκείνο το ανέλπιστο είδος γυναίκας που, από τη μια πλευρά, έμοιαζε να κατέχει κάποιες από τις αρετές εκείνου του ηρωικού μοντέλου των εφηβικών του αναγνωσμάτων με το οποίο είχε τόσο παθιαστεί και, από την άλλη, αποκάλυπτε εκείνον τον αισθησιασμό που αυτός πίστευε ότι ανήκε στην τάξη που απεχθανόταν. Ακόμα και μετά τον θά­ νατο της Αλεχάντρα και αφού είχε διατηρήσει μια τόσο έντονη σχέση μαζί της, δεν κατάφερνε να δει ξεκάθαρα εκείνο το μεγά