Περί ηρώων και τάφων

Π Ε Ρ Ι Η Ρ Ω Ω Ν Κ Α Ι Τ Α Φ Ω Ν 23 ναικεία και ιδιαίτερα μητρικά. Το χαμόγελό της ήταν σκληρό και σαρκαστικό, το γέλιο της βίαιο, όπως οι κινήσεις και γενικά ο χαρακτήρας της: «Δυσκολεύτηκα πολύ να μάθω να γελάω» του είπε μια μέρα, «αλλά το γέλιο ποτέ δεν βγαίνει από μέσα μου». «Όμως» πρόσθεσε ο Μαρτίν κοιτάζοντας τον Μπρούνο μ’ εκείνη τη λαχτάρα που έχουν οι ερωτευμένοι να κάνουν στους υπόλοιπους γνωστά τα χαρίσματα εκείνης που αγαπούν «όμως δεν είναι αλήθεια πως οι άντρες κι ακόμα και οι γυναίκες γυρί­ ζουν το κεφάλι τους για να την κοιτάξουν;» Κι ενώ ο Μπρούνο συγκατένευε, γελώντας από μέσα του μ’ εκείνη την αφελή εκδήλωση περηφάνιας, σκέφτηκε πως πράγ­ ματι έτσι ήταν και πως πάντα και παντού η Αλεχάντρα τραβούσε την προσοχή των ανδρών αλλά και των γυναικών. Αν και για διαφορετικούς λόγους, γιατί τις γυναίκες δεν μπορούσε ούτε να τις δει, τις μισούσε, υποστήριζε πως αποτελούσαν μια ποταπή ράτσα και πως μονάχα με μερικούς άντρες θα μπορούσε να δια­ τηρήσει φιλία · και οι γυναίκες από την πλευρά τους τη μισούσαν με την ίδια ένταση αλλά για αντίθετους λόγους, φαινόμενο που μετά βίας προκαλούσε στην Αλεχάντρα μια περιφρονητική αδια­ φορία. Αν και σίγουρα τη μισούσαν χωρίς να πάψουν να θαυμά­ ζουν στα κρυφά εκείνη τη φιγούρα που ο Μαρτίν ονόμαζε εξω- τική αλλά που στην πραγματικότητα ήταν κατά έναν περίεργο τρόπο αργεντίνικη, μιας και εκείνος ο τύπος προσώπου ήταν συνηθισμένος στις χώρες της Νοτίου Αμερικής, όταν το χρώμα και τα χαρακτηριστικά ενός λευκού συνδυάζονται με τα μογγο­ λικά ζυγωματικά και τα μάτια του ιθαγενή. Κι εκείνα τα βαθιά και ανήσυχα μάτια, εκείνο το μεγάλο όλο περιφρόνηση στόμα, εκείνο το μείγμα αντιφατικών συναισθημάτων και παθών που διακρίνονταν στα χαρακτηριστικά της (ανησυχία και πλήξη, βία κι ένα είδος αφηρημάδας, σχεδόν άγριος αισθησιασμός κι ένα είδος αηδίας για κάτι πολύ γενικό και βαθύ), όλα αυτά προσέδι